Never Have I ever | Booktag

Επιστροφή στην κατηγορία Booktag όπου απαντώ εγώ για μένα κι εσύ που με διαβάζεις απαντάς με τη σειρά σου στο δικό σου blog/vlog/podcast/προφίλ σε κάποιο σόσιαλ/στα σχόλια, ότι θέλεις βρε αδερφέ! Απαντάω σε ερωτήσεις που κι εγώ με τη σειρά μου βρήκα σε άλλο βιβλιοblog (συγκεκριμένα αυτό το βρήκα στην Zezee with books) και έχει και μερικούς κανόνες:

  1. Απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις
  2. Απάντησε ειλικρινά
  3. Τάγκαρέ με αν το πήρες από μένα (συμπεριέλαβέ με στο ποστ που θα κάνεις)
  4. Στείλε μου το ποστ σου για να το διαβάσω κι εγώ
Πάμε τώρα που είμαστε πανέτοιμοι!

Ποτέ μου δεν... διάβασα ανακατεμένα τα βιβλία μιας σειράς

Πάρα πολύ παλιά φωτογραφία-ντοκουμέντο
όπου μπορείς να δεις την αρχική γραμματοσειρά
στα βιβλία του Χάρι Πότερ!

Γενικά με χαρακτηρίζει ένας σχετικός ψυχαναγκασμός, δηλαδή κάτι τέτοιο δε θα το κάνω εύκολα... δε θα το κάνω. Τελεία. Αλλά το έχω κάνει, άθελά μου, όταν ήμουν μικρή και πήγα να πάρω τον πρώτο μου Χάρι Πότερ. Τότε στα ελληνικά κυκλοφορούσαν μόνο τα τρία πρώτα, εμένα τα είχε πάρει κάπου το μάτι μου αλλά δεν γνώριζα περί τίνος πρόκειται. Στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου επίσης δεν γνώριζαν περί τίνος πρόκειται (καταλαβαίνεις πως μιλάμε για προϊστορικά χρόνια, έτσι;). Οπότε όταν ζήτησα Χάρι Πότερ μου έφεραν και τα τρία και μου είπαν, να, αυτά είναι. Τα κοίταξα καλά καλά, τα επεξεργάστηκα και διάλεξα το μεγαλύτερο. Το μεγαλύτερο. Που φυσικά ήταν το τρίτο! Διάλεξα πρώτα το τρίτο!! Και κανείς δε με σταμάτησε! Δε μετανιώνω ωστόσο που διάβασα πρώτα το τρίτο, είναι μέχρι σήμερα το πιο αγαπημένο μου βιβλίο όλων των εποχών, γιατί διάβαζα ως τότε βιβλία φυσικά, αλλά κανένα βιβλίο ποτέ δε με είχε κάνει να νιώσω έτσι. Οπότε να, το έκανα μια φορά. Μια και καλή! Μήπως να αρχίσω να το συνηθίζω; Δηλαδή να διαβάζω το πιο "καλό" βιβλίο μιας σειράς πρώτα και μετά αφού θα έχω ήδη γίνει φαν να διαβάσω τα πρώτα. Εκτός αν κάνει σπόιλερ.

Ποτέ μου δεν... διάβασα ένα βιβλίο που ήξερα πως θα μισήσω

Μα και φυσικά ναι, έχω διαβάσει. Το κίνητρο βέβαια ήταν η περιέργεια, όχι κάποια αυτοκαταστροφική τάση. Το βιβλίο ήταν "Οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι" που ήξερα πως δεν ήταν καλό, πως δεν ήταν καθόλου μα καθόλου το στυλ μου, πως ήταν μια εφήμερη μόδα χωρίς ιδιαίτερη ουσία, όμως αποφάσισα να το δοκιμάσω να δω γιατί βρε παιδί μου αυτός ο χαμός. Εντέλει είχα δίκιο πως δε θα μου άρεσε, πως δεν ήταν καθόλου το στυλ μου και τα λοιπά. Μάλιστα δυσκολεύτηκα πολύ να το τελειώσω ενώ δεν είναι καν ένα δυσνόητο βιβλίο (μεγάλο μέρος του είναι συζητήσεις σε chat). Σε καμία περίπτωση δε θα διάβαζα τις συνέχειες βέβαια, ούτε και θα το κάνω εύκολα ξανά στο μέλλον, έτσι να διαβάσω κάτι που δεν περιμένω να αγαπήσω, εν γνώση μου, καθώς ο χρόνος πλέον είναι πιο περιορισμένος.

Διάβασε εδώ την κριτική αυτού του πολύ κακού βιβλίου

Ποτέ μου δεν... έγραψα fanfiction για αγαπημένο μου βιβλίο

Με το fanfiction δεν έχω ιδιαίτερη έως καθόλου σχέση (το περισσότερο fanfiction που έχω διαβάσει είναι αυτό που αναφέρω στην προηγούμενη ερώτηση. Άντε και το "Καταραμένο Παιδί"). Σίγουρα δεν έχω γράψει κάτι δικό μου, θέλω την ιστορία ως έχει από τον αρχικό δημιουργό του, αν γράψω κάτι εγώ, όσο κι αν πρόκειται για μια εξέλιξη που εγώ θα πέθαινα να διαβάσω δε θα είναι ποτέ της ίδιας βαρύτητας. Ίσως δεν κατανοώ ακριβώς αυτή την κατηγορία και δεν το αποκλείω πως μελλοντικά μπορεί να πάθω κάποιου είδους εμμονή με τέτοια γραπτά. Ως τώρα είναι κάτι εντελώς έξω από μένα.

Ποτέ μου δεν... μεταμφιέστηκα σε αγαπημένο μου ήρωα βιβλίου

Καλώς ή κακώς στις απόκριες μικρή νομίζω δεν σκέφτηκα ποτέ να ντυθώ κάτι από βιβλίο. Μεγάλη πλέον και όχι στις απόκριες αλλά στο Halloween, έχω κάνει μερικές απόπειρες, αν και η συγκεκριμένη ήταν από απόκριες νομίζω, όπου όντως μεταμφιέστηκα κάτι από βιβλίο (όχι αγαπημένος ήρωας ακριβώς) αλλά μια και ήταν πάρτι της λέσχης ανάγνωσης Κατερίνης, συνεπώς με βιβλιοφιλικό ύφος, αποφάσισα να ντυθώ κάτι που θα ήθελα πολύ να είμαι: Μαθήτρια του Χόγκουαρτς. Σ' εκείνο το πάρτι οι μεταμφιέσεις οι εμπνευσμένες από το σύμπαν του Χάρι Πότερ ήταν υπέροχες. Είχαμε έναν Ντόμπι (την Έλλη), μια Τρελόνι (τη Βούλα) κι εμένα, τη μαθήτρια του Χόγκουαρτς. Είχα πάρει μόνο ένα καπέλο μάγισσας και μια τύπου μπέρτα-μανδύα, είχα φτιάξει τα σύμβολα του Ράβενκλοου (του κοιτώνα μου) και τα είχα βάλει στο πέτο και στο καπέλο αν θυμάμαι καλά, φόρεσα μαθητικά σκούρα ρούχα και ο αδερφός μου είχε βρει ένα κλαδί στο κτήμα μας που ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν για ραβδί (το έχω ακόμα πάνω στη βιβλιοθήκη μου). Πήρα και μερικά βιβλία της σχολής για μαγείες και ξόρκια και τώρα που τα θυμήθηκα όλα αυτά θέλω απλά να σκεπαστώ με μια κουβέρτα, να κάνω μπόλικο καφέ και να διαβάσω Χάρι Πότερ! Αυτό θέλω!

Ποτέ μου δεν... μίσησα βιβλίο αγαπημένου συγγραφέα

Ο Κινγκ έχει γράψει άπειρα βιβλία. Η Αλίκη έχει διαβάσει αρκετά από αυτά (σίγουρα όχι όλα αυτά που θέλω) αλλά ποτέ μου δεν κατάφερα να τελειώσω την άτιμη την "Ιστορία της Λίσι" και δεν έκανα μόνο μια απόπειρα γι' αυτό. Στο βιβλίο του αυτό έχει πεθάνει ένας διάσημος συγγραφέας (προφανώς!) και η γυναίκα του, η Λίσι, έρχεται αντιμέτωπη με το πένθος αλλά κι ένα σωρό μυστικά γύρω από τον εκλιπών σύζυγό της ενώ φαίνεται πως κάποιος την απειλεί (με νεκρές γάτες στο γραμματοκιβώτιο και άλλα τέτοια μαφιόζικα κόλπα). Ε, λοιπόν, μπορεί το βιβλίο αυτό να είναι ένα καλό βιβλίο, μπορεί να έχει μια καλή εξέλιξη (ε εντάξει, Κινγκ είναι, δε μπορείς να βασιστείς στο τέλος του για να σου αρέσει), όμως η Λίσι και ο άντρας της είχαν ένα δικό τους λεξιλόγιο, το οποίο χρησιμοποιείται σε ΠΟΛΥ μεγάλο βαθμό και είναι φοβερά κουραστικό να διαβάζεις κάτι και να μην καταλαβαίνεις τι διαβάζεις. Δεν το έχω εγκαταλείψει όμως, έχω διαβάσει μάλιστα από πολλούς πως θεωρούν την ιστορία της Λίσι το καλύτερο βιβλίο του Βασιλιά (είμαστε με τα καλά μας;;;), πιστεύω στον Κινγκ και μπορεί μια μέρα να κάνω τρίτη προσπάθεια (στις τρεις όμως καίγεσαι, δε θα το προσπαθώ και σε όλη μου τη ζωή!)

Ποτέ μου δεν... διάβασα το τέλος ενός βιβλίου πριν διαβάσω καν την αρχή

Αυτό πραγματικά δεν το έχω κάνει ποτέ, δεν μου αρέσει κιόλας να γνωρίζω το τέλος ούτε καν του κεφαλαίου, ούτε καν της σελίδας. Του τύπου να προσέχω να μην ξεπηδήσουν κατά λάθος τα μάτια μου παρακάτω (ιδίως όταν πρόκειται για κάποια σκηνή τρελής αγωνίας!). Δεν μου αρέσει να ξέρω το τέλος, θέλω να το ανακαλύψω μόνη μου και αν είναι αυτό δυνατόν να με εκπλήξει και να μην το περιμένω.

Ποτέ μου δεν... "πήδηξα" πολλές πολλές σελίδες ενός βιβλίου

Γενικά δεν "πηδάω" ούτε καν τις υποσημειώσεις. Ούτε τον πρόλογο. Ούτε τις ευχαριστίες. Με μοναδική εξαίρεση τα στοιχεία της βιβλιοδεσίας του εκάστοτε βιβλίου, θα το διαβάσω όλο απ' άκρη σ' άκρη. Αλλιώς θα αισθάνομαι πως δεν το διάβασα. Τώρα που κάνω αυτή τη μικρή ενδοσκόπηση αναρωτιέμαι αν είμαι τόσο ψυχαναγκαστική και σε άλλους τομείς της ζωής μου και δεν το έχω προσέξει. Μάλλον θα είμαι. Ο χάζμπαντ κάτι θα έχει να πει γι' αυτό...

Ποτέ μου δεν... είπα ψέματα πως έχω διαβάσει κάποιο βιβλίο

Δε μου αρέσει καθόλου να λέω ψέματα γενικά. Πέρα του ότι το θεωρώ λάθος (λόγω πίστης κλπ) το θεωρώ και κάπως αχρείαστο. Είναι πάντα προτιμότερο να πεις την αλήθεια, θα είσαι ξεκάθαρος, θα ξεμπερδέψεις με το οτιδήποτε (ακόμη και με κάτι άβολο) μια κι έξω, δε θα έχεις μετά την αγωνία τι θα γίνει αν μαθευτεί η αλήθεια, δε θα σε απασχολεί καν το ζήτημα, όσο σοβαρό ή όχι και τόσο σοβαρό κι αν είναι ένα θέμα, μπορείς πάντα να πεις την αλήθεια. Αν δε θέλεις να απαντήσεις κάτι που σε κάνει να νιώθεις άβολα, μπορείς να το πεις κι ο άλλος οφείλει να το σεβαστεί (αν δεν το σεβαστεί έχουμε άλλο πρόβλημα). Φυσικά δε πρέπει να μπερδεύεται αυτό που βλέπω πολύ συχνά στις μέρες μας: η αλήθεια με την αγένεια. Δηλαδή να πεις την αλήθεια, ναι, να μην πεις ψέματα, αλλά δεν είναι απαραίτητο κιόλας αν δεν σε έχει ρωτήσει κάποιος, ούτε και είναι ανάγκη να εκτονωθείς λέγοντας "την αλήθεια σου" και πληγώνοντας τους άλλους. Αν όλα γίνονται και λέγονται μέσα από ένα πρίσμα αγάπης όλα καλά (όχι τα ψέματα!).

Όπως καταλαβαίνεις, έπειτα από τη μίνι φλυαρία μου, δεν θα έλεγα ποτέ ψέματα πως έχω διαβάσει κάποιο βιβλίο. 

Ποτέ μου δεν... είδα πρώτα την ταινία/σειρά

Αρχαιοτάτη φωτογραφία με νυν κουμπάρα Ιφιγένεια
σε matchy-matchy μενταγιόν Hunger Games μετά (ή πριν)
την προβολή της 3ης ταινίας

Αυτό είναι κάτι που καθόλου δε με απασχολεί. Θα δω την ταινία ή τη σειρά πλέον άσχετα αν είναι βασισμένη σε βιβλίο, αν το απέφευγα θα περιοριζόταν τρομερά η watchlist μου, αφού όλα σχεδόν κάπου πατάνε. Θα το έκανα ΜΟΝΟ για κάποιο βιβλίο που θέλω πολύ να διαβάσω ή που έχω ήδη ξεκινήσει ή για κάποιο αστυνομικό. Συνολικά όμως δε θα με σταματούσε από το να δω κάτι το γεγονός πως πρώτα ήταν βιβλίο. Θα σου πω πολύ χαρακτηριστικά πως είδα πρώτα στον κινηματογράφο τους "Αγώνες Πείνας", είπα "μεχ... μέτριο... δε θα μπορούσε να συμβεί" και μετά διάβασα (χωρίς λόγο κι αφορμή) το βιβλίο. Σε δυο μέρες. Και μετά διάβασα και τα υπόλοιπα. Και ακόμα θυμάμαι να διαβάζω το βιβλίο με μανία.

Ποτέ μου δεν... είχα βιβλιοαγόρι (bookboyfriend)

Νομίζω πως πράγματι δεν είχα ποτέ. Έχω αγαπήσει πολύ άντρες ήρωες βιβλίων μου (όλους τους άντρες της δεσποινίδος Όστεν, σχεδόν, τον Αλεξάντερ από τον "Μπρούντζινο Καβαλάρη", τον Σπύρο από τη "Μικρά Αγγλία", τον Ρισάντ.. ξέρεις από πού) αλλά όλοι τους είναι άντρες κάποιας άλλης. Ούτε και μπορώ να πω πως κάποιος είναι δικός μου να ξέρετε δεν ακουμπάτε, μου φαίνεται λίγο παιδικό (λίγο;!). Δε θυμάμαι ούτε πιο μικρή να έχω τέτοιες απαιτήσεις σε αγόρια των βιβλίων μου. Τη διαβάζω πιο αποστασιοποιημένα την ιστορία και αν συνυπολογίσεις πως δεν αγαπώ και τόσο τα λοβ στόρις κάπως περιορίζεται η λίστα διαθεσιμότητας όταν έχεις να κάνεις με ξωτικά, δράκους, μάχες, φαντάσματα και τα λοιπά.

Ποτέ μου δεν... αγόρασα όλη τη σειρά πριν την αρχίσω

Αυτό όντως δεν το έχω κάνει ποτέ. Αυτό που έχω κάνει όμως είναι να αγοράσω όλη τη σειρά αφού διάβασα (ή ενώ διάβαζα) το πρώτο. Συγκεκριμένα, πέρυσι που γνώρισα τον μαγικό κόσμο των Crestomansi της Diana Wynne Jones ζήτησα από τη φίλη Βούλα (aka @mlk_leggiamo_books) που ήταν ταξίδι στην Αγγλία, να βρει και να μου φέρει όλα τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς, έτσι τα είχα όλα τα Χριστούγεννα και μέχρι τώρα που σου γράφω κάθε μα κάθε φορά που θέλω να πιάσω κάτι καινούργιο είμαι ανάμεσα σε ένα ράντομ βιβλίο και το αμέσως επόμενο του Crestomansi. Αυτό που φοβάμαι και το καθυστερώ, είναι πως θα τα διαβάσω όλα αμέσως και θα τελειώσουν, θα μου πεις μπορείς πάντα να τα ξαναδιαβάσεις και να βρεθείς στον μαγικό αυτό κόσμο. Νομίζω πως το επόμενο βιβλίο είναι πολύ κοντά και ιδανικότατο για το καλοκαίρι!

Ποτέ μου δεν... συνέχισα μια σειρά που δεν μου αρέσει

Όχι, δεν το έκανα ποτέ μου αυτό. Δεν έχω χρόνο για βιβλία που δεν μου αρέσουν, για πιθανότητα μπλοκαρίσματος, για να χάσω χρόνο που θα μπορούσα να αφιερώσω σε ένα ωραίο βιβλίο! Δε με πειράζει τόσο να αφήσω ατέλειωτη σειρά όσο να αφήσω ατέλειωτο ένα βιβλίο. Υπάρχουν μέχρι και σειρές που μου άρεσαν και δεν τις έχω ολοκληρώσει ακόμα!

Ποτέ μου δεν... διάλεξα ένα βιβλίο επειδή είχε ωραίο εξώφυλλο

*Κρύβεται πίσω από το βιβλίο της, το υπέροχο λευκό βιβλίο της με τα χρυσά γράμματα τυπωμένα πάνω στο σκληρό εξώφυλλό του, που δε θυμάται ούτε τον τίτλο του, ούτε τον συγγραφέα, και για να λέμε την πλήρη αλήθεια το έχει πια πάνω από δέκα χρόνια και δεν το έχει διαβάσει. Ούτε καν αγγίξει. Αλλά κοίτα τι όμορφο που είναι λαλαλα*

Αυτές ήταν οι ερωτήσεις, 13 στο σύνολο, που τις απάντησα απολύτως και εντελώς ειλικρινά και τώρα με ξέρεις λίγο καλύτερα. Τώρα αυτό το booktag υποτίθεται πως είναι φαν αν προσθέτει ο καθένας από μια ερώτηση, ναι; Οπότε σου βάζω εδώ τη δική μου, που μπορείς να τη συμπεριλάβεις και να τις κάνεις τις ερωτήσεις 14:

Ποτέ μου δεν... απέφυγα να σχολιάσω ένα βιβλίο για να μην το δει ο συγγραφέας

Εγώ προσωπικά που έχω το σύνδρομο του καλού παιδιού, δε θέλω να στενοχωρώ τους άλλους. Συνεπώς θα αποφύγω εντελώς να ανεβάσω μια κριτική για ένα βιβλίο που δε μου άρεσε αν υπάρχει πιθανότητα να το δει ο συγγραφέας, αν ΔΕΝ υπάρχει τέτοια πιθανότητα όμως, μπορώ να κάνω και χαμό (δες εδώ πράγματα που έχω ανεβάσει στην κατηγορία "κακίες" που είναι γενικά ας πούμε κρυμμένη από τη Χώρα των Βιβλίων). Θέλω όμως πλέον να μην έχω αυτό το κόμπλεξ της γνώμης μου και να επισημαίνω πράγματα που δεν μου άρεσαν στις κριτικές που ανεβάζω. Θεωρώ πως και ο συγγραφέας που θα το διαβάσει θα το εκτιμήσει. Ή έστω θεωρώ πως έτσι πρέπει. Ωστόσο αν ένα βιβλίο Έλληνα συγγραφέα δε μου έχει αρέσει καθόλου μα καθόλου, μάλλον δε θα το σχολιάσω καν (οπότε αν είσαι λίγο πιο πονηρό μυαλό, μπορείς να τσεκάρεις βιβλία που έχω διαβάσει και δεν έχω σχολιάσει).

6 σχόλια

  1. Γεια σου Αλίκη! Καλό μήνα! Ετοίμασα και θα ανεβάσω ποστ με το παιχνίδι. Πώς σου το στέλνω; Ανεβάζω λινκ εδώ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ανάρτηση: https://vagiaslibrary.blogspot.com/2023/06/never-have-i-ever.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βάγια τι ωραίες οι απαντήσεις σου!! Θα σου τις σχολιάσω πιο αναλυτικά στο δικό σου post και θα το ανεβάσω και στο instagram μου ;)

      Διαγραφή
  3. Σ' ευχαριστώ Αλίκη για τα καλά σου λόγια! Να προσθέσω ότι στο ερώτημα αν ποτέ μου μίσησα βιβλίο αγαπημένου συγγραφέα θα μπορούσα να αναφέρω τα Μυστικά του Βάλτου, της Πηνελόπης Δέλτα, που θα ταίριαζε καλύτερα από αυτά που αναγράφω στο παιχνίδι. Βλέπεις, ενώ έχω διαβάσει όλα τα μυθιστορήματα της Πηνελόπης Δέλτα και, πιο λιγότερο, πιο περισσότερο, μου αρέσουν, τα Μυστικά του Βάλτου το σιχάθηκα και ποτέ δεν τα κατάφερα να το ολοκληρώσω. Ενώ αρχίζει καλά με τις περιπέτειες της δασκάλας και του νεαρού προστατευόμενού της, μετά χάνω τελείως τη μπάλα, μέσα σε σφαγές και ορυμαγδό φυλετικού μίσους ενώ για το μεγαλύτερο μέρος του έργου έχουν ξεχαστεί τελείως ο Μάγκας ο σκύλος και ο νεαρός αφεντικός του, οι οποίοι υποτίθεται ότι μας ενδιαφέρουν από το προηγούμενο μέρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δυστυχώς, το θυμήθηκα μόνο εκ των υστέρων, διότι έχω χρόνια να πιάσω τα βιβλία της συγγραφέως και μου ήρθε στο νου μετά από μια συζήτηση για τους Βαλκανικούς Πολέμους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω πως το έχω διαβάσει αυτό το βιβλίο μικρή επειδή "έπρεπε" και γι' αυτό δεν το αγάπησα. Δε ξέρω αν κάποια στιγμή αλλάξει αυτή μου η αίσθηση για τους παλιούς μεγάλους Έλληνες συγγραφείς (Καζαντζάκη ας πούμε αγάπησα, αλλά δεν έχω δοκιμάσει πολλούς άλλους), αλλά το βρίσκω λάθος να πιέζεις ένα παιδί να διαβάσει κάτι επειδή "έτσι πρέπει". Δε βλέπω πώς μπορεί να βγει κάτι καλό από αυτό...

      Διαγραφή