Τα 8 πραγματάκια (Ιούνιος 2023)

Γιατί φαίνεται πως ένα κάποιο ταξίδι σε παλιές εποχές, παλιά μυαλά, παλιές νοοτροπίες, τρέχει και στην πραγματικότητα γύρω μας. Κι εγώ, λοιπόν, μέσα από τα βιβλία μου επέλεξα να ταξιδέψω στην εποχή της Όστεν με το Μάνσφηλντ Παρκ (για το οποίο σου μιλάω αναλυτικά εδώ) αλλά και με το πρώτο της σειράς Μπρίτζερτον, που όμως μου θύμιζε αρκετά τη σειρά του Netflix και κάπως βαρέθηκα (ή μπορεί να μου είχε περάσει η επιρροή της βασίλισσας Σάρλοτ που με ώθησε να το πάρω) δε ξέρω αν θα συνεχίσω να διαβάζω τη συγκεκριμένη σειρά... Πέρα από το παρελθόν, όπως πάντα, επέλεξα να ταξιδέψω και σε φανταστικό κόσμο, συγκεκριμένα στη Νυμφαία Ακαδημία με τη "Φλόγα της Ελεγκάντι" της Χριστίνας Ψύλλα, για την οποία θα σου μιλήσω αναλυτικά σε δική της βιβλιοκριτική. Στη θάλασσα έπιασα τον Μονόφθαλμο και άλλες πειρατικές ιστορίες της Κατερίνας Καριζώνη, που είχα διαβάσει πέρυσι, μάλλον, την πρώτη μόνο ιστορία (εντωμεταξύ σε τι μπλοκάρισμα πρέπει να ήμουν που να έχω διαβάσει ΜΟΝΟ μια μικρή ιστορία από ένα γενικότερα μικρό βιβλίο!) και κάπως το προχώρησα. Είπα μήπως τελειώσω αυτό πριν αρχίσω άλλο βιβλίο με πειρατές. Από την άλλη δε δεσμεύομαι γιατί είναι μικρές ιστορίες, μπορεί άνετα να αρχίσω κάτι άλλο και να το διαβάσω παράλληλα ή όποτε. Πάντως είναι ωραίο. Για άλλη μια φορά σταμάτησα το τρίτο Άκοταρ που ίσως μόνο αν το πάρω σε έντυπη μορφή θα το προχωρήσω τελικά. Έχω κολλήσει...

#2 Πήρα δώρο ρολόι επειδή πάντα αργώ
(και μερικά βιβλία)

Ο χάζμπαντ λέει πως με το καινούργιο μου ρολόι (το Huawei GT3 κλπ κλπ) δε θα πρέπει πχια να αργώ, τουλάχιστον στα ραντεβού μου μαζί του. Εγώ θα πω πως και πριν το ρολόι, μια δυο φορές επιτέλους τα τελευταία χρόνια κάπως κατάφερα να είμαι ΣΧΕΤΙΚΑ στην ώρα μου στη δουλειά, δε συνέβαινε ποτέ πριν, κάπως άρχισε να συμβαίνει, κι αυτό γιατί κάπου διάβασα πως μπορεί ένας άνθρωπος που πάντα αργεί να θεωρεί πως αυτό είναι ένα διασκεδαστικό χαρακτηριστικό του (ναι, έτσι πιστεύω), μα πως στην πραγματικότητα είναι κάτι που επιβαρύνει τους γύρω του και δείχνει έλλειψη σεβασμού, εγωισμό και κάτι τέτοια. Ε και νομίζω πως μααααλλον έχει δίκιο, ωστόσο είναι κάτι που δουλεύω (ή ας πούμε κάπως προσπαθώ). Δεν έχω συνηθίσει ακόμα να κοιτάω την ώρα στο καινούργιο ρολόι, πιο πολύ κοιτάω την ποιότητα του ύπνου μου (ο οποίος είναι εκπληκτικά πολύ περισσότερο ελαφρύς απ' ότι θα περίμενες, κάποτε κοιμόμουν βαριά, σίγουρα φταίει ο μικρός Κωνσταντίνος, κοιμάμαι με το ένα μάτι ανοιχτό).

Μαζί με το ρολόι και γιατί... ε δε ξέρω γιατί, υποθέτω απλά επειδή είναι κάτι που με χαροποιεί ιν τζένεραλ, ο χάζμπαντ μου είπε πως θα μου έκανε δώρο και ένα βιβλίο. Έτσι πήγαμε στο Public και πήρα τρία βιβλία, το Howl's Moving Castle που το είχε πάρει το μάτι μου κάποιες μέρες νωρίτερα σε μια γωνιά (αλλά που μου είπε πως ήταν πολύ φτηνό και δε μετρούσε, έπρεπε να πάρω κι άλλο ένα), το πρώτο βιβλίο μιας σειράς (μάλλον παιδικής) του Κρις Ρίντελ, που λέγεται "Οι Φύλακες της Μαγείας", μου αρέσει ιδιαίτερα η εικονογράφησή του που έχω πετύχει σε βιβλίο του Gaiman και είμαι λίγο περίεργη να δω και τη γραφή του. Θεωρώ πως θα διαβαστεί πολύ άμεσα το συγκεκριμένο. Τέλος πήρα και δίχως να ξέρω περί τίνος πρόκειται, το βιβλίο "Άνθρωποι που διαβάζουν στην παραλία" της Emily Henry γιατί κάπως πιστεύω πως θα μου αρέσει. Σου είπα λίγα πράγματα γι' αυτό στο άρθρο όπου "Κρίνω βιβλία από τα εξώφυλλά τους". Επίσης σκοπεύω να το διαβάσω άμεσα, γιατί είπαμε να το κάνουμε συνανάγνωση με τη φίλη Σόφι στο instagram.

#3 Πήγα μια Ιταλία (όχι στ' αλήθεια!)

Είδα μια από τις ταινίες που είχα στην καλοκαιρινή μου bucket list, το Love & Gelato που είναι και μεταφορά βιβλίου. Μάλλον το βιβλίο δεν είναι πολύ καλό. Η ταινία είναι Netflix, με μια νεαρή κοπέλα που μόλις έγινε 18 και μετά την απώλεια της μητέρας της πηγαίνει να περάσει ένα καλοκαίρι στη Ρώμη, ως τελευταία επιθυμία της. Υπέροχα μέρη, υπέροχα φαγητά (να μη τη δεις αν είσαι έγκυος!), υπέροχα τα σπίτια τους, τα ρούχα τους, γενικά ευχαριστήθηκα εικόνες. Οι ηθοποιοί ήταν αρκετά κακοί και ερασιτέχνες, η ιστορία εύκολη, αλλά μου αρκεί και μόνο που πήγαν σε κάποια φάση σε ένα από αυτά τα εξοχικά που βλέπουμε τα ιταλικά, που κάθονται όλοι μαζί να φάνε σε ένα μακρύ τραπέζι κάτω από μια κληματαριά. Από μένα είναι ναι, να το δεις! Αλλά να μην έχεις απαιτήσεις.

Είδα και τις δύο μεταφορές του Μάνσφηλντ, στο youtube, ήταν και οι δύο τραγικά κακές. Σου μίλησα γι' αυτές αναλυτικά στο άρθρο για το βιβλίο.

#4 Η χειρότερη σεζόν έβερ του Black Mirror είναι η 6η

Το οποίο Black Mirror μας έχει δώσει επεισόδια όπως το πάνγλυκο San Junipero, το άλλο, το επεισόδιο που σε βάζουν με το ζόρι να δεις διαφημίσεις (το έχω νιώσει τόσο έντονα με τις διαφημίσεις στο youtube), εκείνο που βαθμολογείς ανθρώπους, ή το άλλο που τους μπλοκάρεις και πλέον παύεις να τους βλέπεις, ή το επεισόδιο που έχεις μνήμη έξτρα ενσωματωμένη στον εγκέφαλό σου και μπορείς να ξαναπαίξεις κάτι που έχεις ζήσει, το πρώτο επεισόδιο με το γουρούνι, το διαδραστικό επεισόδιο κι ένα σωρό άλλα εξαιρετικά που έκαναν ανα τα χρόνια αυτή τη σειρά να ξεχωρίσει για το πόσο ενοχλητικά ακριβής θα μπορούσε να είναι, που ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει και που ΚΑΘΕ-ΦΑΚΙΝ-ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ σε κάνει να σκέφτεσαι εσύ τι θα έκανες; Γενικά τη θεωρούσα πολύ έξυπνη ως σειρά και την είχα πάντα στο τοπ μου. ΑΛΛΑ! Ήρθε φέτος η 6η της σεζόν, μετά από 4 ολόκληρα χρόνια, που οκεϊ ζήσαμε ένα λάιβ μπλακ μίρορ. Με τόσα ερεθίσματα όμως που έχεις, με τόσα πράγματα που μπορείς να κάνεις, εσύ επιλέγεις να μας φέρεις μια σεζόν που φαίνεται: φτηνή, με μέτριους ηθοποιούς και.. λίγη. Σε αυτή τη σεζόν επιλέγουν να βρίσκονται εξ ολοκλήρου στο παρελθόν, καλή σκέψη. Από εκεί και πέρα το χειρίστηκαν εντελώς λάθος. Θα μου άρεσε πολύ να βρίσκονται μεν στο παρελθόν και να προβάλλουν μια ίσως πιο τραβηγμένη εκδοχή της τεχνολογίας που έχουμε σήμερα, δείχνοντάς μας πώς έχουμε επιλέξει σήμερα να ζούμε συγκριτικά με το τότε. Όμως αυτή η σεζόν είχε από λυκάνθρωπους (!) μέχρι δαίμονες (!!) που ΤΙ σχέση έχουν αυτά με Black Mirror πες μου λίγο! Το πρώτο επεισόδιο που αναφερόταν στους όρους χρήσης που πατάς οκεϊ μα ποτέ δε διαβάζεις, αλλά ήταν μεχ, το δεύτερο (που είχε θέμα ας πούμε τα True Crime) ήταν καλό αλλά επίσης κάπως μέτριο, δε θα μιλήσω καν για τα επεισόδια που φεύγουν από την κατηγορία Sci-fi και πάνε στο supernatural. Το μοναδικό επεισόδιο που νιώσαμε πραγματικά πως βλέπουμε Black Mirror ήταν το τρίτο, με το διάστημα, όπου έπαιζαν εξαιρετικά οι Aaron Paul και Josh Hartnett και μπράβο γι' αυτό το ένα και μοναδικό επεισόδιο που άξιζε. Τα υπόλοιπα ήταν παραπολυκακά (κι εγώ πάντα βρίσκω κάτι καλό ακόμη και για ομολογουμένως χάλια πράγματα που βλέπουμε, αλλά από το Black Mirror είχα απαιτήσεις και απογοητεύτηκα!)

Από την άλλη και σε εντελώς διαφορετικό κλίμα, βγήκε η 4η και τελευταία σεζόν του Never Have I Ever, μιας από τις πιο έξυπνες και καλές σειρές του Netflix, που πέφτει στην κατηγορία "θα το ξαναδώ και μια και δυο φορές". Σε αυτή την τελευταία σεζόν είχα σε όλη τη διάρκεια αυτή την αίσθηση του αποχωρισμού (η οποία σειρά τελειώνει γιατί τα παιδιά αποφοιτούν και όχι γιατί ακυρώθηκε, είναι πράγματι εξαιρετική σειρά!), μου αρέσει να βλέπω τέτοια πιο ρεαλιστικά σχολεία (όχι όπως κάτι άλλα που δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα, βλέπε Gossip Girl, Pretty Little Liars, Elite), μου αρέσει φουλ που οι κεντρικοί μας ήρωες είναι ΤΟΣΟ διαφορετικοί και τόσο ίδιοι παράλληλα, νομίζω πως έμαθα μέχρι και να κολυμπάω από αυτή την τελευταία σεζόν, αν και δεν το έχω τσεκάρει ακόμη... Θα μου λείψει!

Είδα μόνο μισό επεισόδιο από την επίσης τελευταία σεζόν της Marvelous Mrs Maisel, κι αυτό γιατί αυτό το μήνα δεν πολυείδα σειρές όπως τον προηγούμενο. Σίγουρα θέλω να το συνεχίσω μέσα στο καλοκαίρι και σίγουρα θέλω να δω και τη νέα σεζόν του And Just Like That (αν και μου λείπει το 90s vibe του Sex & the City και η Σαμάνθα, προφανώς, το αντιμετωπίζω ως υποκατάστατο).


#5 Νέα λουλουδοσειρά στο TikTok

Δε ξέρω αν το πήρε το μάτι σου, αλλά στο TikTok κυκλοφορεί μια νέα σειρά με λουλούδια και λοιπά φυτά, δημιουργίας δικής μου προσωπικής, με τη ζωή και την εξέλιξη μιας παρέας φυτών στο super tiny balcony μας, με ένα νέο επεισόδιο κάθε Κυριακή. Η σειρά λέγεται "Keeping up with the Plantarians" και μέχρι στιγμής μετράει... 2 ολόκληρα επεισόδια. Μπορείς να τα τσεκάρεις εδώ.

#6 Με έσωσε η yoga; Ναι!

Εδώ και μήνες σου έλεγα πως δεν ήμουν πάρα πολύ καλά, από ψυχολογικής άποψης κυρίως. Σε μια πρόσφατη κουβέντα που είχα με την πιο παλιά μου φίλη, τη Βούλα, μου υπενθύμισε τη σημασία του πρωινού διαλογισμού, κάτι που είχα παραχώσει στο πίσω μέρος του μυαλού μου και το είχα σκεπάσει με το πιο χοντρό μου πάπλωμα, από το οποίο άπαξ και σκεπαστείς δεν είναι πολύ εύκολο να βγεις. Αλλά καλοκαίριασε τώρα, το πάπλωμα πρέπει να μαζευτεί. Το χουζούρι δεν χρειάζεται πχια, η μέρα έχει φωτίσει μακράν προτού χτυπήσει το πρώτο από τα άπειρα ξυπνητήρια μου, οι πρωινές ώρες είναι οι πιο δροσερές και οι πιο ατομικές που μπορώ να έχω (παρά το ότι ο μικρός Κωνσταντίνος πλέον κάνει κάτι κόλπα στον ύπνο που καθόλου δε μου αρέσουν, αν και το ρολόι μου λέει πως τα πάω πολύ καλά με το να ξανακοιμάμαι μετά τις νυχτερινές αφυπνίσεις των ελάχιστων λεπτών). Έτσι, λοιπόν, επανέφερα και πάλι την παλιότερη πρωινή μου ρουτίνα. Ξυπνάω νωρίτερα, κάνω 10 με 15 λεπτά yoga (χωρίς ίχνος ντροπής!) μπορεί να κάνω ακόμη και μόνο 5 και ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΣΟΥ ΛΕΩ, μετά θα προσπαθήσω να ηρεμήσω με λίγη πρωινή προσευχή, με λίγη ενασχόληση με τα λουλούδια μας, με λίγο ήσυχο συμμάζεμα και θα συνεχίσω όσο μπορώ την πρωινή ετοιμασία λιιιγο νωρίτερα (πράγμα που δεν έχει βελτιώσει ουσιαστικά το να πηγαίνω στην ώρα μου στη δουλειά, ωστόσο, ΠΑΡΑ το ότι σηκώνομαι περίπου μια ολόκληρη ώρα νωρίτερα). Αλλά αισθάνομαι λίγο καλύτερα στο σώμα μου (ελάχιστα καλύτερα γιατί μιλάμε για 15 λεπτά κίνησης μαξ σε ένα 24ωρο ακινησίας), και δε ξέρω αν φταίει το καλοκαίρι (σίγουρα φταίει κι αυτό), αλλά αισθάνομαι και λίγο καλύτερα στο μυαλό μου.

Βέβαια, κάτι που παρατήρησα πάρα πολύ πρόσφατα και δε ξέρω πού οφείλεται, είναι πως τη στιγμή που είμαι έτοιμη να φύγω από το σπίτι παθαίνω ένα πολύ περίεργο black out που ξεχνάω ΤΑ ΠΑΝΤΑ, δε μπορώ να θυμηθώ τι πρέπει να πάρω μαζί μου οπωσδήποτε (ούτε καν το τρίπτυχο: πορτοφόλι, κλειδιά, κινητό) και απλά σβήνω. Τα 35 δεν είναι πολύ νωρίς για αλτσχάιμερ;

#7 Μια νέα παλιά κουζίνα

Εγώ που με διαβάζεις, είμαι η χειρότερη μαγείρισσα που έχει υπάρξει ποτέ. Δε μου αρέσει το μαγείρεμα, με τρομάζει η κουζίνα, δε θέλω να βρίσκομαι εκεί, πνίγομαι! Σαφώς και όλο αυτό το υπέροχο ψυχολογικό θέμα μου προέρχεται από το γεγονός πως μεγάλωσα με μια μαμά Ταύρο που λατρεύει την κουζίνα και να μαγειρεύει και δύο και τρία διαφορετικά φαγητά, ένα για τον καθένα, που πέρα από το ότι είχα πάντοτε το αγαπημένο μου φαγητό στο πιάτο (διπλής) δε χρειαζόταν ποτέ να κάνω εγώ κάτι, δεν με έλκυε ποτέ η κουζίνα, κάπως δε με αφορούσε πώς-το-λένε, και στα μετέπειτα χρόνια συνέχισα να τρώω τα φαγητά της μαμάς μου με διάφορες δικαιολογίες (πως έχω μόνο ένα μικροκυμάτων, πως το φουρνάκι μου είναι με αντιστάσεις και "δε βολεύει", πως δεν προλαβαίνω κι άλλες τέτχιες φτηνές δικαιολογίες). Ο χάζμπαντ, λοιπόν, αποφάσισε να πάει να φέρει μια παλιά κουζίνα που είχαμε στο παλιό μας το σπίτι που δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ από εμάς, αλλά που ήταν παλιά της μαμάς μου, πριν πάρει την τωρινή της (είχε κάποιο ελάττωμα, ασήμαντο βέβαια για ερασιτέχνες μάγειρες σαν και του λόγου μας). Έτσι έχουμε τώρα μια νέα παλιά κουζίνα στο σπίτι, που δε χωράει πουθενά, και στην οποία έχουμε κάνει μόνο μακαρόνια. Ωστόσο υπάρχει μια σπίθα όρεξης να κάνω κάτι πιο δημιουργικό. Θα δείξει...

Κάτι που ανακάλυψα εντελώς τυχαία στο pinterest είναι πως υπάρχει, λέει, ένα public domain όπου μπορείς να βρεις δωρεάν τέχνη και να την εκτυπώσεις/κατεβάσεις ότι τραβάει η ψυχή σου. Φυσικά σπατάλησα κάμποσο χρόνο να αναζητώ εικόνες που να μου αρέσουν ή που θα "τις έβλεπα" κρεμασμένες στον τοίχο μου και διάλεξα κάποιες ώστε να κάνω ακριβώς αυτό. Να κρεμάσω κάποια κάδρα στο σπίτι (ναι, μπας και το συμπαθήσω, οκεϊ, ειλικρινά το καλοκαίρι το σπίτι μού είναι κάπως πιο συμπαθές!) σε στυλ gallery wall, μάλλον, δεν έχω σκεφτεί ακόμη διάταξη. Όταν και αν γίνει πράξη αυτό που σκέφτομαι θα σου ανεβάσω φωτογραφίες με το αποτέλεσμα. Τα θέματα που μου αρέσουν είναι: εξοχή, δάσος, κάστρα, θάλασσα, ιστιοφόρα, ουρανός, λουλούδια, τέτοια πάνω κάτω, αλλά και σπίτια με ωραία αρχιτεκτονική, παριζιάνικες γειτονιές, ποδήλατα και παλιές πόρτες. Τώρα πώς θα συνδυάσω όλα αυτά που μου αρέσουν; Έλα μου ντε!

#8 Ο μικρός Κωνσταντίνος ανακάλυψε πως έχει σκύλο

Αυτός ήταν ο Ιούνιός μας, που κάναμε 4 μπάνια, που φάγαμε και λίγα παγωτά, που μας τσίμπησαν κουνούπια ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ θρασύτατα κουνούπια που αψηφούν φιδάκια και κριλέν και τα πάντα, που μαυρίσαμε λίγο λιγάκι, που ακόμη αντέχεται η ζέστη, που ακόμα δε μαζέψαμε τα χειμωνιάτικα, που ελπίζω πάνω απ' όλα να κάνουμε ωραίες αναμνήσεις από δω και μπρος!