Να ένα βιβλίο που δεν περίμενα να διαβάσω φέτος το καλοκαίρι, όχι γιατί δεν το είχα βάλει στο μάτι. Το είχα. Αλλά γιατί ήταν ένα τσικ μεγαλούτσικο (που πλέον τα αποφεύγω γιατί ξέρω πολύ καλά τη μοίρα τους) και... ήταν όσο να πεις από τις πιο καινούργιες κυκλοφορίες που συνηθίζω να τις αφήνω λίγο να τριγυρίσουν πριν πάρω σίγουρα μια απόφαση να τις αποτολμήσω. Ειλικρινά, αν το βιβλίο, τόσο μεγάλο που είναι, είχε αγοραστεί σε έντυπη μορφή, θα τελείωνε του Αγίου Κάποτε. Αλλά! Ήταν η πρώτη μου επαφή με ακουστικό βιβλίο, μπόρεσα να του αφιερώσω χρόνο παράλληλα με τη δουλειά μου (το μόνο μέρος όπου είμαι σχετικά ανενόχλητη, ναι, καλά διαβάζεις!) και τελικά το τελείωσα μέσα σε.. μια εβδομάδα; ΣΟΚ!
Η ιστορία αφορά τρεις ήρωες. Την μεσήλικη Τόβα, που αφού έχασε τον γιο της μάλλον σε ατύχημα και τον άντρα της από αρρώστια, ζει πλέον μόνη, ολομόναχη, χωρίς κανέναν άνθρωπο δικό της (δε ξέρω πως, αλήθεια, κι ούτε θέλω να μάθω ποτέ!!) σε ένα μεγάλο σπίτι και εργάζεται ως καθαρίστρια στο ενυδρείο της περιοχής Σόουελ Μπέι. Τον νεαρό Κάμερον, γύρω στα 30, που αναζητώντας τις ρίζες του θα βρεθεί κι αυτός στο Σόουελ Μπέι, στο ενυδρείο, όπου η ζωή του θα αλλάξει για πάντα και τέλος... τον Μάρκελο. Ο Μάρκελος είναι ένα γιγάντιο χταπόδι του ειρηνικού, "φυλακισμένο" στο ενυδρείο, παρατηρεί και μελετάει τους ανθρώπους όπως κανένας άλλος. Οι τρεις τους θα συνδεθούν με κάποιον τρόπο και θα βοηθήσει ο ένας τον άλλο, ώστε να έχουμε ένα φιλγκουντ βιβλίο (όπως γράφει και το εξώφυλλο) αλλά κυρίως προς το τέλος.
ΓΙΑΤΙ το λέω αυτό; Γιατί όπως σου είπα και παραπάνω, και δεν είναι σπόιλερ, αναγράφεται στην περίληψη, με αυτή τη γνώση ξεκινάς την ιστορία. Η απώλεια της Τόβα (που ωστόσο είναι εξαιρετικά δυνατή) είναι πάρα πολύ έντονη, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, στη δική μου ψυχή. Αφού όταν διαβάζεις ένα βιβλίο κάπως δένεσαι με τους ήρωες, προσπαθείς να μπεις στα παπούτσια τους, που λεν οι φίλοι μας οι ξένοι, μα τα παπούτσια της Τόβα δεν ήθελα ούτε να τα πλησιάσω. Μπόρεσα μεν να διαβάσω για τις απώλειες, αλλά η σκέψη μιας τέτοιας απώλειας, του παιδιού σου, πλέον μου είναι αφόρητη. Δε θα με πείραζε να μην έχω διαβάσει ποτέ αυτό το βιβλίο, να μην έχω νιώσει το φιλγκουντνες του τέλους του καν, να μην έχω άποψη βρε παιδί μου, αρκεί να μην είχα έρθει σε επαφή με αυτή την σκέψη.
Οκέι, θα μου πεις, πως αυτά συμβαίνουν στη ζωή και τα λοιπά και τα λοιπά. Δε θα διαφωνήσω, αλλά θα πω κι εγώ πως διαβάζω τα βιβλία μου για να μην έχω επαφή με αυτή την πλευρά της ζωής, να μην έχω επαφή με την απώλεια αν είναι αυτό δυνατό, ούτε μέσα από τα βιβλία μου.
 |
| η συγγραφέας Shelby Van Pelt |
Η ιστορία δεν είναι διόλου καλοκαιρινή (ούτε καν θαλασσινή θα προσθέσω), αφορά κυρίως τις σχέσεις των ανθρώπων που εμπλέκονται. Το τέλος με συγκίνησε, μου άρεσε πολύ και με άφησε με πραγματικά όμορφα συναισθήματα (να το το φιλγκουντ που λέγαμε). Όμως η έκταση που πήρε ο τέταρτος ήρωας της ιστορίας, η απώλεια, απλώθηκε σε όλο το βιβλίο και λίγο θα πω πως με απογοήτευσε ως ανάγνωσμα γιατί ξέρεις πως κάτι τέτοια τα αποφεύγω. Ένα άσχετο καλό που πήρα από το βιβλίο είναι το πόσο καθαρή και τακτική είναι η Τόβα. Με ενέπνευσε να κάνω γενική στο σπίτι που πάντα ανέβαλα :P
Πρωτότυπος τίτλος: Remarkably Bright Creatures
Συγγραφέας: Shelby Van Pelt
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
ISBN: 978-618-03-3529-3
Σελίδες: 520
Περίληψη: Μετά τον θάνατο του συζύγου της, η Τόβα Ισάλιβαν άρχισε να δουλεύει ως καθαρίστρια στη νυχτερινή βάρδια στο ενυδρείο του Σόουελ Μπέι. Τα καταφέρνει καλύτερα όταν έχει κάτι να ασχολείται – αυτό κάνει άλλωστε από τότε που ο γιος της ο Έρικ εξαφανίστηκε μυστηριωδώς στα δεκαοχτώ του, πριν από τριάντα χρόνια.
Στο ενυδρείο, η Τόβα γνωρίζει τον ιδιότροπο Μάρκελο, ένα γιγάντιο χταπόδι του Ειρηνικού. Ο Μάρκελος ξέρει περισσότερα απ’ όσα φαντάζεται κανείς μα δεν θα κουνούσε ούτε ένα από τα οκτώ του πόδια για τους δεσμώτες του – ώσπου, εντελώς ξαφνικά, δημιουργεί μια απροσδόκητη φιλία με την Τόβα.
Σαν καλός ντετέκτιβ, ο Μάρκελος συμπεραίνει τι συνέβη τη νύχτα της εξαφάνισης του γιου της Τόβα. Και καθώς η στοργή του για τη φίλη του μεγαλώνει, ξέρει πως πρέπει να χρησιμοποιήσει ό,τι τέχνασμα μπορεί να επιστρατεύσει το ασπόνδυλο σώμα του για να ανακαλύψει για χάρη της την αλήθεια, πριν να είναι πολύ αργά.
Τρυφερό, καθηλωτικό και πνευματώδες, το πρώτο αυτό βιβλίο της Shelby Van Pelt είναι μια όμορφη διερεύνηση της φιλίας και της ελπίδας - και μια υπενθύμιση πως μερικές φορές το να στρέφουμε το βλέμμα μας με προσοχή στο παρελθόν μπορεί να μας βοηθήσει να φτιάξουμε ένα μέλλον που κάποτε μας φάνταζε αδύνατο.
Πάτησε εδώ για να διαβάσεις τις πρώτες σελίδες του βιβλίου.
Τέσσερα στα πέντε αστεράκια λοιπόν για το βιβλίο αυτό, που ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον κι ευχάριστο και σε γενικές γραμμές πέρασα καλά μαζί του. Το ένα αστεράκι το έχασε για το βαρύ του θέμα. Εσύ το έχεις διαβάσει; Πώς σου φάνηκε;
0 σχόλια