Η Έλενορ Όλιφαντ είναι απολύτως καλά, της Γκέιλ Χάνεϊμαν

Ένα βιβλίο για την ψυχική υγεία, την πραγματική φιλία, με ένα μυστήριο που δεν περίμενες...

Μόνο καλά λόγια είχα ακούσει για αυτό το βιβλίο και το είχα βάλει στη λίστα μου στο jukebooks για να το ακούσω με την πρώτη ευκαιρία. Έτσι κι έγινε, το έβαλα να παίζει στη δουλειά και η Έλενορ μου έκανε παρέα για λίγες μέρες, όχι πολλές, θα μου άρεσε να μου ξανακάνει παρέα η συγκεκριμένη ηρωίδα ίσως με κάποια συνέχεια.

Η Έλενορ είναι μια κοπέλα που δουλεύει σε μια πολύ συνηθισμένη δουλειά, ζει μια πολύ συνηθισμένη ζωή, δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις πέρα από το να έχει μπόλικη βότκα διαθέσιμη για τις μέρες που επιστρέφει το παρελθόν της και πρέπει κάπως να το σωπάσει. Οι μέρες της όλες είναι ίδιες: γραφείο, σπίτι, πίτσα και βότκα, ύπνος και πάλι από την αρχή. Και τις Τετάρτες μιλάει με τη μαμά της στο τηλέφωνο. Τη μαμά, που βρίσκεται πολύ μακριά, σε κάποια φυλακή, γιατί έχει κάνει κάτι φοβερό. Μέχρι που μια μέρα, η Έλενορ βλέπει έναν μουσικό και τον ερωτεύεται τρελά. Παθαίνει μια εμμονή που θα της αλλάξει όλη της τη ζωή. Που θα την οδηγήσει να κάνει την πιο σημαντική φιλία της ζωής της, αλλά και θα την φέρει πίσω σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια, για να γιατρέψει το παρελθόν της και να το αφήσει οριστικά πίσω της.

Αρχικά να πω πως την Έλενορ στην αρχή όχι δεν τη συμπαθούσα απλά, τη θεωρούσα βαθιά προβληματική, αγενή, σίγουρα με κάποια μορφή αυτισμού ή κάτι άλλο που δε γνωρίζω το όνομά του, και από τη στιγμή που έπαθε την εμμονή με τον μουσικό, λέω α, εντάξει, είναι η ιστορία της Άννι Γουίλκς από το Μίζερι! Αλλά καθώς προχωρούσε η ιστορία και ήμουν δίπλα στην πολύ πολύ παράξενη Έλενορ, κάπως άρχισα να τη συμπαθώ, να τη συμπονώ και να αναρωτιέμαι τι στο καλό της έχει συμβεί και γιατί τελικά είναι η μαμά της στη φυλακή. Κατάλαβα πως η συγγραφέας είχε ακριβώς αυτό τον σκοπό: να κάνει τον αναγνώστη να δει την Έλενορ τόσο παράξενη όσο την έβλεπαν όλοι. Να σταθεί απέναντί της και να την κρίνει ως άσχημη, άσχετη και λίγο αποκρουστική. Κι έπειτα να τη γνωρίσει πραγματικά και να καταλάβει πόσο λάθος έκανε. Προφανώς η βαθιά προβληματική στη συγκεκριμένη υπόθεση ήμουν εγώ...

Κι ύστερα έρχεται ο Ρέιμοντ, ο συνάδελφος που νοιάζεται, που δε τον νοιάζει αν είναι παράξενη, δεν του φαίνεται προβληματική, που τη γνωρίζει, την καθοδηγεί, της στέκεται και τη βοηθάει με όποιον τρόπο μπορεί και... ο Ρέιμοντ είναι ο καλύτερος άνθρωπος που έχω βρει σε βιβλίο. Θα στεκόταν άνετα δίπλα στον Άττικους από τα Κοτσύφια. Ο Ρέιμοντ είναι ο άνθρωπος που θέλω να γίνει ο Κωνσταντίνος όταν μεγαλώσει. Που θα βοηθήσει όποιον δει πως έχει ανάγκη και δε θα κρίνει με βάση την εξωτερική εμφάνιση ή το διαφορετικό χαρακτήρα. Που θα μιλήσει στον άλλον, στον οποιονδήποτε έχει απέναντί του ως ίσο. Αν ήταν περισσότεροι άνθρωποι σαν τον Ρέιμοντ, αυτός ο κόσμος θα ήταν πολύ πολύ καλύτερος!

Το βιβλίο από ένα σημείο και μετά μου έγινε απαραίτητο, τους ήρωες τους αγάπησα πολύ και η Έλενορ έγινε πολύ καλή μου φίλη, δεν ήθελα κανείς να την πληγώσει ενώ πλέον με ένοιαζε πραγματικά να μάθω τι είχε συμβεί τελικά στο μακρινό παρελθόν της, τι είχε κάνει η μαμά.

Έχω μια πολύ καλή σχέση με τη δική μου μαμά, κάτι που όμως διαπιστώνω πως δεν είναι τόσο συχνό. Η μαμά της Έλενορ την υποτιμά, την περιφρονεί, βρίσκει όλα τα άσχημα που θεωρεί πως έχει και της τα δείχνει ως λόγους για να είναι μόνη της πάντα και για πάντα. Είναι πολύ πολύ σκληρή, πολύ περισσότερο απ' ότι φαντάζεσαι. Όσο περισσότερο γνωρίζεις τη μαμά, τον κακό της ιστορίας, τόσο περισσότερο συμπαθείς την Έλενορ, ώσπου στο τέλος θέλεις να την πάρεις μια αγκαλιά και να της πεις να κλείσει το τηλέφωνο στη μαμά και πως όλα θα πάνε καλά.

Βρίσκω τελευταία πως αγαπώ περισσότερο και πιο εύκολα τα βιβλία από συγγραφείς που ήδη γνωρίζω ενώ αυτά που ακούγονται πολύ (πχ τα Πανέξυπνα Πλάσματα) δεν είναι τελικά τόσο καλά. Το συγκεκριμένο είναι ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα που αξίζει να διαβάσεις. Η γραφή του είναι εύκολη και απλή, δεν ένιωσα πως κάνει κοιλιά, ίσως μόνο να αργεί να πάρει φόρα, όμως στο τέλος το βρήκα ακόμη κι αυτό μέρος της όλης εμπειρίας της ανάγνωσής του.

Θα σου αρέσει αν: θέλεις να διαβάσεις μια ιστορία φιλίας, για θέματα ψυχικής υγείας, αναζητάς μια ιστορία απλή αλλά πολύ δυνατή και το θέλεις και το μυστήριό σου.

Δε θα σου αρέσει αν: ψάχνεις μια ιστορία με διαρκή αγωνία, με δράση, τρελούς έρωτες και γρήγορους ρυθμούς.

Πρωτότυπος τίτλος: Eleanor Oliphant is completely fine
Συγγραφέας: Gail Honeyman
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
ISBN: 978-960-461-879-8
Σελίδες: 448
Περίληψη: Η Έλενορ Όλιφαντ είναι τριάντα χρονών, ζει στη Γλασκώβη και δουλεύει ως λογίστρια σε μια εταιρεία γραφιστικής. Κάθε μέρα πηγαίνει στη δουλειά της, τα βράδια λύνει σταυρόλεξα και ακούει ραδιοφωνικές σαπουνόπερες, τις Τετάρτες μιλάει τηλεφωνικά με τη μητέρα της και περιμένει να έρθει η Παρασκευή για να φάει πίτσα και να μεθύσει με βότκα μέχρι το πρωί της Δευτέρας.

Είναι τελείως μόνη, αλλά δηλώνει απολύτως καλά.

Ώσπου, μια μέρα ερωτεύεται έναν τραγουδιστή και αρχίζει να φαντασιώνεται –χωρίς να έχουν καν γνωριστεί, χωρίς να έχει υπάρξει η παραμικρή υπόνοια– πως είναι ο άντρας της ζωής της. Μόνο ένας συνάδελφός της, ο Ρέιμοντ, της φέρεται πολύ καλά –σε αντίθεση με τις αποστάσεις που κρατούν οι υπόλοιποι. Τι κρύβεται άραγε πίσω από τον αλλόκοτο και δύστροπο χαρακτήρα της Έλενορ;