Το συγκεκριμένο μικρό βιβλιαράκι που διαβάζεται σε μια καθισιά, είναι ένα από τα ομορφότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ μου, και μια ιστορία που δύσκολα πείθεσαι πως δεν είναι πραγματική παρά αποκύημα της φαντασίας ενός ταλαντούχου συγγραφέα. Μετά όμως το ξανασκέφτεσαι, και συνειδητοποιείς πως ακόμα και να την επινόησε ένας άνθρωπος, δεν αποκλείεται καθόλου να συνέβη πράγματι κάποια στιγμή, μέσα στην καρδιά ενός πολέμου, όταν δύο μικρά παιδιά που είχαν γεννηθεί την ίδια μέρα συναντήθηκαν αντικριστά από ένα συρματόπλεγμα. Κι έγιναν φίλοι. Και δεν καταλάβαιναν τις απανθρωπιές που συνέβαιναν γύρω τους, τους λόγους που άνθρωποι με πυτζάμες εξαφανίζονταν έτσι στα ξαφνικά και όλα τους φαίνονταν παιχνίδι. Γιατί για τα παιδιά ο πόλεμος δεν έχει λογική, και δεν θα έπρεπε να έχει ούτε για τους μεγάλους!

Το βιβλίο αυτό που διάβασα τρίτο μετά την Περηφάνια και Προκατάληψη και πλέον ήδη λάτρευα την Όστεν, είναι μέχρι σήμερα το λιγότερο αγαπημένο μου. Και όχι γιατί δε μου άρεσε, απλά γιατί τα άλλα μου άρεσαν περισσότερο. Εντωμεταξύ, το βιβλίο αυτό ήταν το πρώτο που διαβάσαμε με τη Λέσχη Ανάγνωσης Κατερίνης και ήταν μια πολύ όμορφη αρχή στον κόσμο της λάιβ συνανάγνωσης (μάλλον αυτό δεν ακούγεται σωστά, εννοώ της λάιβ παρέας συναναγνώσεων, δε διαβάζουμε λάιβ στις συναντήσεις μας).

Σε γενικές γραμμές ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα φανατική αναγνώστρια του Αρκά. Αν πέσει κάτι δικό του στα χέρια μου θα το διαβάσω, όπως θα διαβάσω οτιδήποτε πέσει στα χέρια μου, ιδίως αν είναι κόμικ, αλλά δεν πρόκειται να δώσω εύκολα χρήματα για να αγοράσω κάτι δικό του (η συνεργασία του από την άλλη με τον Κορτώ στα τελευταία εξώφυλλα του δεύτερου μου φαίνεται πολύ έξυπνη κίνηση). Το συγκεκριμένο το διάβασα σε κάποια εντελώς άσχετη στιγμή, που ήθελα απλά κάπως να περάσω την ώρα μου. Και είναι ότι πρέπει γι' αυτό.

Το Goodreads ρώτησε στο facebook και το twitter τι θα ήθελαν να ακούσουν όλοι οι βιβλιοφάγοι. Σε έναν τέλειο κόσμο θα τα ακούγαμε συχνά όλα αυτά. Στον κόσμο που ζούμε μπορούμε απλά να ονειρευόμαστε.

Ο Νικολά Μπαρό* δεν είναι σκέτος Γάλλος, και το συγκεκριμένο φουλ γαλλικό βιβλίο του γράφτηκε και εκδόθηκε πρώτα στην Γερμανία. Βέβαια, αυτό δεν του στερεί την παρισινή ατμόσφαιρα και αυτόν τον αέρα της Αμελί που τόσο αγαπάμε. Το βιβλίο μου το έκαναν δώρο, και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη που απόλαυσα από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Μπορεί να μην είναι το συνταρακτικό κλασσικό αριστούργημα, είναι όμως μια ιστορία που θυμίζει γαλλική ταινία και με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση μπορεί να χαρίσει μοναδικές στιγμές στον γαλλόφιλο αναγνώστη.

Αν σας αρέσουν οι ιστορίες με θάλασσες, πειρατικά καράβια, αδίστακτους τυχοδιώκτες, ναυμαχίες, τρικυμίες, συνωμοσίες, μάχες σώμα με σώμα, διαβόητους κουρσάρους και ότι άλλο κατεβάζει ο νους σας, τότε αυτό το βιβλίο είναι για εσάς!

Το αφιέρωμά μας στη γαλλική λογοτεχνία έχει ολοκληρωθεί εδώ και περίπου ένα μήνα και κάτι, αλλά καθυστέρησε η δημοσίευση του συγκεκριμένου άρθρου λόγω ενός μικρού σκυλίσιου μπελά που ακούει στο όνομα Άλμπους και που μου κάνει τη ζωή πατίνι (αλλά τον λατρεύω!!). Η Λέσχη του Τρελοκαπελά, διάβασε διάφορα βιβλία Γάλλων συγγραφέων από τον Ιούνιο του 2015 ως τον Μάιο του 2016. Συγκεκριμένα διάβασε τα παρακάτω (πατώντας πάνω στις εικόνες, μπορείτε να μεταβείτε στο αντίστοιχο άρθρο):

Το βιβλίο αυτό μου το έστειλε η Μαρία στα πλαίσια της βιβλιοανταλλαγής (του σχετικού status στο facebook που σίγουρα θα έχει πάρει το μάτι σας) και μου έλεγε στην αφιέρωσή της πως μου εύχεται να το απολαύσω όπως κι εκείνη. Μαρία, αν διαβάζεις αυτή την ανάρτηση, σ' ευχαριστώ πραγματικά για το βιβλίο που μου έστειλες, είναι ένα μικρό διαμαντάκι που με συγκίνησε πολύ.

Στο πρώτο μέρος είδαμε μερικές από τις πιο κλασσικές ταινίες του κινηματογράφου βασισμένες σε βιβλία που ξεπέρασαν σε δημοσιότητα. Εδώ θα δούμε τις υπόλοιπες, νεώτερες αριστουργηματικές μεταφορές που έχουμε λατρέψει (και ναι, κάποιες δεν ξέραμε καν πως ήταν στην πραγματικότητα μεταφορές!). Και τα δύο μέρη μπορείτε να τα βρείτε σε ένα, στο buzzfeed.