Για το δεύτερο μήνα του αφιερώματός μας, η Λέσχη του Τρελοκαπελά παρέμεινε στη Βόρειο Αμερική και διάβασε ένα από τα πιο γνωστά βιβλία του Χένρι Τζέιμς, και από τα φημισμένα ως πιο τρομακτικά έβερ. Δεν καταλάβαμε το γιατί!

Για εμάς τα παιδιά των τέλη 80s αρχές 90s, η ταινία "Συνέντευξη με έναν βρικόλακα" ήταν και must και κλασσική παράλληλα, και φυσικά ήταν υπερτέλεια και πηγαίναμε να τη δούμε σινεμά και ήμασταν άλλες ερωτευμένες με τον Μπραντ Πιτ, άλλες με τον Τομ Κρουζ και γινόταν κι ένας μικρός χαμός για την αηδιαστική σκηνή όπου ο Μπραντ Πιτ πίνει ένα ποντίκι, ενώ όλες ζηλεύαμε την πιτσιρίκα Κίρστεν Νταστ που από τόσο μικρή κατάφερε κι έκλεψε ένα φιλί του Μπράντ! Συνεπώς όταν έμαθα πως είναι βασισμένη σε βιβλίο έπρεπε να το διαβάσω, αμέσως μόλις έπεφτε στα χέρια μου. Το βιβλίο έπεσε, βέβαια, στα χέρια μου, αλλά κόλλησε για καιρό  στη λίστα με τα βιβλία που πάντα θέλω να διαβάσω αλλά ποτέ δεν το παίρνω απόφαση (μια λίστα που έχει αρχίσει να με ενοχλεί πλέον και θέλω να τελειώνω μαζί της για να βάλω καινούργια βιβλία σε μια νέα και ολόφρεσκη λίστα!). Αυτό έγινε τελικά φέτος, που είπα πως τέρμα πια, πρέπει να το διαβάσω. Τελικά ο άνθρωπος αλλάζει, και το βιβλίο αυτό δεν ήταν ούτε τόσο υπερφανταστικό όσο το περίμενα, αλλά ούτε και η ταινία που ξαναείδα αμέσως μετά με ενθουσίασε όπως παλιά.

Το τρίτο βιβλίο της σειράς με πρωταγωνιστή τον ντετέκτιβ Κόρμοραν Στράικ ήρθε για να μας κάνει να αναρωτιόμαστε γιατί τελικά να μη διαβάζουμε μόνο αστυνομικά και τίποτα άλλο!

Φοβερό fanart από εδώ.

Αν το δεύτερο βιβλίο της σειράς δεν ήταν τόσο σχετικό με τον κόσμο του βιβλίου και της συγγραφής, δε θα αναρωτιόμουν σήμερα ποιο μου άρεσε περισσότερο. Γιατί το τρίτο αυτό βιβλίο είναι πολύ έξυπνα γραμμένο, και ακόμη κι αν κάποιος έχει λίγη πείρα από αστυνομικά ή νομίζει πως έχει πιάσει το σκεπτικό της Ρόουλινγκ θα δυσκολευτεί απίστευτα να εντοπίσει τον δολοφόνο.

Το συγκεκριμένο μικρό βιβλιαράκι που διαβάζεται σε μια καθισιά, είναι ένα από τα ομορφότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ μου, και μια ιστορία που δύσκολα πείθεσαι πως δεν είναι πραγματική παρά αποκύημα της φαντασίας ενός ταλαντούχου συγγραφέα. Μετά όμως το ξανασκέφτεσαι, και συνειδητοποιείς πως ακόμα και να την επινόησε ένας άνθρωπος, δεν αποκλείεται καθόλου να συνέβη πράγματι κάποια στιγμή, μέσα στην καρδιά ενός πολέμου, όταν δύο μικρά παιδιά που είχαν γεννηθεί την ίδια μέρα συναντήθηκαν αντικριστά από ένα συρματόπλεγμα. Κι έγιναν φίλοι. Και δεν καταλάβαιναν τις απανθρωπιές που συνέβαιναν γύρω τους, τους λόγους που άνθρωποι με πυτζάμες εξαφανίζονταν έτσι στα ξαφνικά και όλα τους φαίνονταν παιχνίδι. Γιατί για τα παιδιά ο πόλεμος δεν έχει λογική, και δεν θα έπρεπε να έχει ούτε για τους μεγάλους!

Σε γενικές γραμμές ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα φανατική αναγνώστρια του Αρκά. Αν πέσει κάτι δικό του στα χέρια μου θα το διαβάσω, όπως θα διαβάσω οτιδήποτε πέσει στα χέρια μου, ιδίως αν είναι κόμικ, αλλά δεν πρόκειται να δώσω εύκολα χρήματα για να αγοράσω κάτι δικό του (η συνεργασία του από την άλλη με τον Κορτώ στα τελευταία εξώφυλλα του δεύτερου μου φαίνεται πολύ έξυπνη κίνηση). Το συγκεκριμένο το διάβασα σε κάποια εντελώς άσχετη στιγμή, που ήθελα απλά κάπως να περάσω την ώρα μου. Και είναι ότι πρέπει γι' αυτό.

Ο Νικολά Μπαρό* δεν είναι σκέτος Γάλλος, και το συγκεκριμένο φουλ γαλλικό βιβλίο του γράφτηκε και εκδόθηκε πρώτα στην Γερμανία. Βέβαια, αυτό δεν του στερεί την παρισινή ατμόσφαιρα και αυτόν τον αέρα της Αμελί που τόσο αγαπάμε. Το βιβλίο μου το έκαναν δώρο, και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη που απόλαυσα από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Μπορεί να μην είναι το συνταρακτικό κλασσικό αριστούργημα, είναι όμως μια ιστορία που θυμίζει γαλλική ταινία και με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση μπορεί να χαρίσει μοναδικές στιγμές στον γαλλόφιλο αναγνώστη.

Αν σας αρέσουν οι ιστορίες με θάλασσες, πειρατικά καράβια, αδίστακτους τυχοδιώκτες, ναυμαχίες, τρικυμίες, συνωμοσίες, μάχες σώμα με σώμα, διαβόητους κουρσάρους και ότι άλλο κατεβάζει ο νους σας, τότε αυτό το βιβλίο είναι για εσάς!

Το βιβλίο αυτό μου το έστειλε η Μαρία στα πλαίσια της βιβλιοανταλλαγής (του σχετικού status στο facebook που σίγουρα θα έχει πάρει το μάτι σας) και μου έλεγε στην αφιέρωσή της πως μου εύχεται να το απολαύσω όπως κι εκείνη. Μαρία, αν διαβάζεις αυτή την ανάρτηση, σ' ευχαριστώ πραγματικά για το βιβλίο που μου έστειλες, είναι ένα μικρό διαμαντάκι που με συγκίνησε πολύ.

Για τον μήνα Απρίλιο, τα μέλη της λέσχης του Τρελοκαπελά έκαναν ο καθένας από μερικές δικές του προτάσεις για ανάγνωση και τελικά καταλήξαμε στον Φιλαράκο του Γκυ ντε Μωπασάν, ένα κλασσικό βιβλίο, πιο γνωστό ως Bel-Ami, κι ένα βιβλίο που κι εγώ είχα ήδη και ανυπομονούσα να διαβάσω. Και δίκαια.

Ε, λοιπόν, μπορεί να πιστεύω γενικά πολύ στο Θεό, να παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, να είναι μέρος της καθημερινότητάς μου, αλλά ποτέ μου δεν είχα διαβάσει ένα τόσο χριστιανικό βιβλίο όσο αυτό (εδώ που τα λέμε γενικά δεν έχω διαβάσει και κανένα χριστιανικό βιβλίο...). Άκουγα από μικρή συγκεχυμένα πράγματα για τον συγγραφέα, ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα της ελληνικής λογοτεχνίας, αλλά δεν είχα καταλάβει ποτέ αν ήταν στην πραγματικότητα πιστός, άπιστος, αν είχε δική του φιλοσοφία για τα πράγματα, αν ήταν κάποιου είδους αιρετικός (όσο κι αν δε μου αρέσει αυτή η λέξη) μα δεν μπορείς ποτέ στ' αλήθεια να κρίνεις κάποιον αν δεν δοκιμάσεις να ακούσεις και τη δική του φωνή, κρίνοντας απλά και μόνο από αυτά που ακούς από εδώ κι από εκεί.

Για τους μήνες Ιανουάριος-Φεβρουάριος με τη λέσχη του Τρελοκαπελά διαλέξαμε να διαβάσουμε τους "Τρεις Σωματοφύλακες" του Αλέξανδρου Δουμά (πατέρα). Για τον ένα και τον άλλο λόγο τελικά λίγοι ολοκλήρωσαν το βιβλίο (αν και δεν είμαι τελικά απόλυτα σίγουρη αν όντως το ολοκλήρωσε κανείς!!). Σε άλλους δεν άρεσε, άλλοι δεν είχαν χρόνο (λόγω εξεταστικής), άλλοι το άφησαν για αργότερα. Εγώ προσωπικά, πάντως, το λάτρεψα!!

Την Lena Dunham πιθανόν να τη γνωρίζετε από την πολύ γνωστή σειρά της Girls που παίζει εδώ και πέντε σεζόν στο κανάλι HBO (φέτος θα παίξει η 6η και τελευταία). Η Λίνα, λοιπόν, είναι μια εντελώς διαφορετική κοπέλα από αυτές που συνηθίσατε από τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Και εμφανισιακά, αλλά και σε προσωπικότητα. Δεν είναι η ψιλή καλλίγραμμη ξανθιά κοπέλα με τα τέλεια χαρακτηριστικά, τα μακριά μαλλιά και τις κατάλληλες καμπύλες, ούτε και τη νοιάζουν ΜΟΝΟ τα αισθηματικά της. Είναι κοντούλα, γεματούλα και γλυκιά και έχει αρκετά προβλήματα στην καθημερινή της ζωή. Είναι, με μια λέξη, φυσιολογική! Γι' αυτά αλλά και για άλλα πολλά, αποφάσισε να μιλήσει και μέσα από τη σειρά της, αλλά και μέσα από το βιβλίο της. Η Λίνα, δεν είναι τέτοιο κορίτσι.