Ξεκίνησα να βλέπω Game of Thrones, όπως και τόσοι άλλοι, για να δω τι στο καλό είναι αυτό για το οποίο μιλάνε όλοι. Ήταν επικής φαντασίας, έπαιζε ο Μπόρομιρ κάποιον που του έμοιαζε, ήταν υπερπαραγωγή, είχε δράκους, τι άλλο να θέλει κανείς από μια σειρά!

Τελικά ο πρώτος κύκλος δεν με απογοήτευσε, ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα και πολλά περισσότερα. Κάποια από αυτά μου άρεσαν, κάποια άλλα όχι και τόσο. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που αρέσκονται στην ωμή βία, στο αίμα και στο σκληρό θάνατο, ακόμα κι αν είναι "ψέματα" και στην "οθόνη" και δεν ξέρω κι εγώ τι. Οι εικόνες που σου καρφώνονται στο μυαλό είναι πέρα για πέρα αληθινές και μπορεί να σε συντροφέψουν ακόμα και μετά το τέλος της σκηνής που εκείνη τη στιγμή δε σε σόκαρε. Βέβαια, αυτό είναι ένα μόνο από τα χαρακτηριστικά του GoT: η στεγνή βία και ο ξαφνικός θάνατος. Είναι γεμάτο αγωνία, δράση, ανατροπές, ρεαλισμό (όσο αυτό μπορεί να ειπωθεί για μια σειρά φαντασίας) και φυσικά δράκους!! Παρακάτω να προειδοποιήσω πως υπάρχουν κανονικά σπόιλερ, μόνο που αν είστε ενεργοί χρήστες του ίντερνετ τα τελευταία 4 χρόνια δε νομίζω πως θα σας είναι κάτι από αυτά καινούργιο.

Τι σχέση έχει η Γκόθαμ Σίτι με τη Θεσσαλονίκη του 19ου αιώνα; Πώς μπορεί κανείς να δραπετεύσει στον χρόνο; Αν είχαμε ξαναζήσει 100 χρόνια πριν, ποιοι θα ήμασταν; Αυτά και άλλα θαυμαστά ερωτήματα καλείται ν' απαντήσει η ηρωίδα του μυθιστορήματος, όταν το αρχείο όπου δουλεύει πιάνει φωτιά. Για να γλιτώσει, πηδάει μέσα σε μια παλιά εφημερίδα και καταφεύγει στη Θεσσαλονίκη του 1899. Εκεί ερωτεύεται έναν αυστριακό ψυχίατρο και έμπορο οπίου και εμπλέκεται σε μια υπόθεση φόνου. Οι δύο ήρωες περιπλανιούνται στην πολυεθνική πόλη, που ζει τη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μακεδονικός αγώνας, Νεότουρκοι, δερβισικά τάγματα, μυστικές υπηρεσίες, αλλά και έρωτες, εγκλήματα, δολοπλοκίες και επιδημίες είναι τα υλικά που συνθέτουν την καθημερινή ζωή στην ομιχλώδη και αινιγματική Θεσσαλονίκη. Οι ήρωες χορεύουν ένα βαλς στην ομίχλη με τα προσωπικά τους φαντάσματα, αλλά και με το φάντασμα της χαμένης πόλης. Παραμένουν επιμελώς κρυμμένοι κάτω απ' τις μάσκες τους, για να αποκαλυφθούν στο τέλος αιφνιδιαστικά και να ξαναβρεθούν με καινούργια πρόσωπα στον αιώνα τους. (από το οπισθόφυλλο)

Όπως ίσως γνωρίζετε αρκετοί, κατάγομαι και ζω στην εξωτική Κατερίνη, μια πόλη που πολλάκις έχει αναδείξει καλλιτέχνες σε διάφορους χώρους, είτε λόγω της καταγάλανης θάλασσας που τη βρέχει από τα ανατολικά, είτε λόγω του πιο ψηλού και πιο μυθικού βουνού της ιστορίας που δεσπόζει από τα δυτικά, ο καταπράσινος νομός Πιερίας αποτελεί έμπνευση τόσο για να δημιουργήσεις όσο και να απολαύσεις τις δημιουργίες άλλων. Πέρα από όλα αυτά τα ποιητικά, λοιπόν, η Κατερίνη είναι και μια πόλη που διαβάζει!

Το γνωστό σε όλους μας παραμύθι κατάγεται από τη Γαλλία και το σωστό για μένα, είναι να λέγεται στα γαλλικά. Η ιστορία αυτή είναι από τα πιο παλιά παραμύθια που γνωρίζουμε και πρωτογράφτηκε από την Gabrielle-Suzanne Barbot de Villeneuve (1695-1755) για το περιοδικό "La jeune américaine, et les contes marins" το 1740. Είχε έκταση πάνω από 100 σελίδες και περιλάμβανε πολλές λεπτομέρειες για το παρελθόν του Τέρατος αλλά και της Πεντάμορφης που αργότερα θεωρήθηκαν περιττές και παραλήφθηκαν. Τη συντομευμένη εκδοχή της ιστορίας που ξέρουμε μέχρι σήμερα, την οφείλουμε στην Jeanne-Marie Leprince de Beaumont (1711-1780) και το περιοδικό "Magasin des enfants, ou dialogues entre une sage gouvernante et plusieurs de ses élèves" όπου δημοσίευσε την γαλλική ιστορία κι έκανε τέτοια επιτυχία ώστε μέχρι σήμερα θεωρείται η επίσημη συγγραφέας της. 

Σήμερα θα σας κάνω την έξυπνη με κάποια πράγματα που δεν ξέρατε για κάποια πάρα πολύ γνωστά βιβλία. Αλλά μην ψαρώνετε, κι εγώ έτοιμα τα βρήκα τα περισσότερα και τα έκανα μια απλή μετάφραση!! Θέλετε να μάθετε αν η Λολίτα ή τα αριστουργήματα του Κάφκα κυκλοφόρησαν με τις ευλογίες των συγγραφέων τους; Νομίζετε πως ξέρετε ποιο βιβλίο έχει σπάσει τα ρεκόρ πωλήσεων στην Αγγλία; (δεν είναι ο Χάρι Πότερ! Φτου!) Και ποιος συγγραφέας είναι πρώην ποπ τραγουδιστής; Θα τα μάθετε όλα σήμερα (ή σχεδόν όλα!) και μετά θα μπορείτε κι εσείς να κάνετε τους έξυπνους στους φίλους σας ;)

Διηγήματα πολλά δεν έχω διαβάσει. Πάντα μου άρεσε να διαβάζω μεγάλες ιστορίες που συνεχίζουν και συνεχίζουν και συνεχίζουν για μέρες ολόκληρες. Σκεφτόμουν ότι μια μεγάλη ιστορία θα με αγγίξει περισσότερο, θα με αφήσει να τη σκέφτεσαι για καιρό, θα αξίζει τέλος πάντων περισσότερο. Γι' αυτό και με εξέπληξε πολύ ευχάριστα η συλλογή διηγημάτων της Αμάντας Μιχαλοπούλου με τίτλο "Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη" με όλες αυτές τις τόσο διαφορετικές μεταξύ τους ιστορίες που σε απορροφούν στη στιγμή και σε αφήνουν να τις σκέφτεσαι ακόμα και μέρες, ναι, μέρες μετά! Ήταν η πρώτη μου γνωριμία με την συγγραφέα, και χάρηκα πολύ που είδα ένα δείγμα της δουλειάς της μέσα από αυτή τη συλλογή διηγημάτων που επανακυκλοφόρησε μόλις αυτό το Δεκέμβριο, 20 χρόνια μετά την πρώτη βραβευμένη έκδοσή της, ενισχυμένη με μερικές έξτρα ιστοριούλες.