Το δεύτερο βιβλίο που διαβάσαμε με τη Λέσχη του Τρελοκαπελά στα πλαίσια του αφιερώματος στη Γαλλική Λογοτεχνία, ήταν η "Βίλα Θλίψη" (ή "Βίλα της θλίψης") του πρόσφατα βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας, Πατρίκ Μοντιανό. Θεωρώ πως δεν είναι το καλύτερο βιβλίο του, τουλάχιστον από άποψη υπόθεσης, μα είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της γραφής του, που φαίνεται πραγματικά υπέροχη, άλλωστε, γι' αυτή τη γραφή του βραβεύτηκε! 

Πρωτότυπος τίτλος: Villa Triste

Συγγραφέας: Patrick Modiano 

Εκδόσεις: Λιβάνη

ISBN: 978-960-14-2884-0

Ημερομηνία Έκδοσης: 2014

Σελίδες: 224

Περίληψη: Σε μια επαρχιακή λουτρόπολη της Γαλλίας, τη δεκαετία του '60, μια παρέα περίεργων ανθρώπων ζει μια περιπέτεια πίσω από την οποία παραμονεύει το μυστήριο και ο αισθησιασμός. Σε αυτήν εμπλέκονται ένας μυστηριώδης γιατρός, μια γοητευτική ηθοποιός και ένας ανυπότακτος δεκαοχτάχρονος. Πίσω από τη φαινομενική ηρεμία που βαραίνει την ατμόσφαιρα, γεγονότα και χαρακτήρες αναδεύονται αργά και υπόγεια. Η μοιραία συνάντηση του νεαρού Βικτόρ με την ωραία Υβόν γεννά έναν έρωτα που μοιάζει προορισμένος να κρατήσει αιώνια...

Όπως ίσως να ξέρετε εσείς που με διαβάζετε πιο συχνά, τρέφω μια ιδιαίτερη αγάπη για τις πειρατικές ιστορίες, τις πειρατικές ταινίες, τα πειρατικά καράβια και ό,τι άλλο πειρατικό υπήρξε ποτέ. Αυτό που ίσως δεν ξέρετε είναι πως η αγάπη αυτή ξεκίνησε από τις ταινίες της Disney "Οι Πειρατές της Καραϊβικής" που έβλεπα μικρή και λάτρευα, μέχρι που έπιασα εντελώς τυχαία στα χέρια μου την ιστορία του Στίβενσον "Το Νησί του Θησαυρού" που είναι πλέον ανάμεσα στα κορυφαία αγαπημένα μου και με έχει κάνει να κυνηγάω κάθε τι σε πειρατικό βιβλίο πέφτει στην αντίληψή μου. Κάπως έτσι κι εντελώς τυχαία για άλλη μια φορά, κάθισα μια μέρα να παρακολουθήσω ένα επεισόδιο από μια νέα και καταπώς λέγανε πολύ καλή σειρά: το Black Sails.

Διάβασε ποίηση για τις στιγμές που σταμάτησες να κοιτάξεις τη βροχή να πέφτει μπροστά από το φανάρι του δρόμου κι ευχήθηκες να ήξερες τις λέξεις που έκαναν αυτό που έβλεπες αυτό που είναι. 

Διάβασε ποίηση γιατί νιώθεις μοναξιά και άγρια εγκατάλειψη. Διάβασε ποίηση έτσι ώστε όταν δεν νιώθεις πια μοναξιά και τυλίγεις με όλο σου το κορμί τον αγαπημένο σου, εκείνος να σου λέει "δεν γνώρισα ποτέ μου κορμί που να νιώθει τόσο άγρια εγκατάλειψη."

Εδώ δε θα μιλήσουμε για ταινίες όπως ο Χάρι Πότερ, ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, το Twilight και το Λάθος Αστέρι. Θα θυμηθούμε πάρα μα πάρα πολλές παλιές κι αγαπημένες, που άλλες τις βλέπαμε παιδιά και άλλες φοβόμασταν να τις δούμε, μα ποτέ δεν πήγε το μυαλό μας πως είχαν κάποια σχέση με βιβλία. Κι όμως...

Μετά το πρώτο μέρος των Πρώτων Φράσεων από βιβλία που έχω διαβάσει, σας φέρνω άλλες τόσες. Φράσεις που ξεχωρίζουν για το περιεχόμενο ή το στυλ γραφής του κάθε συγγραφέα, άλλες που περιέχουν μια δόση χιούμορ, νοσταλγίας, ή κάτι το ιδιαίτερο τέλος πάντων που μας συντροφεύει σε όλη την υπόλοιπη ιστορία.