Μια και ο Οκτώβρης είναι μήνας Χάλογουιν (ΜΗ το πεις! ΣΟΥΤ!) και με αφορμή άλλη μια εξαιρετική σειρά του αγαπημένου Φλάναγκαν (τώρα αυτό παίζεται να σου πω την αλήθεια, δεν τις έχω αγαπήσει όλες τις σειρές του και καμία όσο την πρώτη, αλλά θα δω ό,τι βγάλει, ακόμη κι αν είναι βίντεοκλιπ για την Τέιλορ Σουίφτ!) ο οποίος με τη σειρά του εμπνέεται από τη λογοτεχνία κατά κύριο λόγο και μάλιστα από αγαπημένα κλασσικά έργα της λογοτεχνίας, ή από τον Στίβεν Κινγκ, μας έφερε φέτος μια σειρά που νομίζω πως την περιμέναμε και τη συζητούσαμε από την εποχή του πρώτου Haunting, υπήρχαν κάποιες φήμες, νόμιζες πως είναι απλά ευσεβής πόθος, αλλά όντως τελικά είχαν βάση και φέτος μας ήρθε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η μεταφορά (με πάρα πολλά ερωτηματικά, θαυμαστικά και όλα τα σημεία στίξης, γιατί μεταφορά ΔΕΝ είναι) ενός από τα πιο ατμοσφαιρικά και σπούκι διηγήματα του αγαπημένου και βαθιά αλλοπρόσαλλου κλασσικού Αμερικανού συγγραφέα τρόμου, του Έντγκαρ Άλαν Πόε.
Ουφ, έφυγε ο Σεπτέμβριος! Τον περίμενα πώς και πώς, ιδίως μετά τις υπερβολικές ζέστες του φετινού καλοκαιριού, ανυπομονούσα για λίγη δροσιά, να ηρεμήσουμε να μπούμε σε μια σειρά. Επιπλέον είναι και ο πρώτος μήνας του φθινοπώρου που είναι η καλυτερότερη εποχή! Όλοι το ξέρουν αυτό! Βέβαια αυτός ο Σεπτέμβρης δεν ήταν τόσο ιδανικός όσο νόμισα, είχε υπερβολικά πολύ άγχος, πήγα λίγο να αρρωστήσω κι έπαθα και μια τροφική δηλητηρίαση. Μετά από όλο αυτό το μπάχαλο, ήρθα να σου μιλήσω για τα βιβλία, τη σειρά, το Temu, τις ταυτότητες, να γκρινιάξω και λίγο, να σου πω τα νέα και τα υπόλοιπα καλά (ή και όχι) του πρώτου μήνα της χρονιάς του φθινοπώρου!
Ένα βιβλίο για την ψυχική υγεία, την πραγματική φιλία, με ένα μυστήριο που δεν περίμενες...
Μόνο καλά λόγια είχα ακούσει για αυτό το βιβλίο και το είχα βάλει στη λίστα μου στο jukebooks για να το ακούσω με την πρώτη ευκαιρία. Έτσι κι έγινε, το έβαλα να παίζει στη δουλειά και η Έλενορ μου έκανε παρέα για λίγες μέρες, όχι πολλές, θα μου άρεσε να μου ξανακάνει παρέα η συγκεκριμένη ηρωίδα ίσως με κάποια συνέχεια.