Μια και ο Οκτώβρης είναι μήνας Χάλογουιν (ΜΗ το πεις! ΣΟΥΤ!) και με αφορμή άλλη μια εξαιρετική σειρά του αγαπημένου Φλάναγκαν (τώρα αυτό παίζεται να σου πω την αλήθεια, δεν τις έχω αγαπήσει όλες τις σειρές του και καμία όσο την πρώτη, αλλά θα δω ό,τι βγάλει, ακόμη κι αν είναι βίντεοκλιπ για την Τέιλορ Σουίφτ!) ο οποίος με τη σειρά του εμπνέεται από τη λογοτεχνία κατά κύριο λόγο και μάλιστα από αγαπημένα κλασσικά έργα της λογοτεχνίας, ή από τον Στίβεν Κινγκ, μας έφερε φέτος μια σειρά που νομίζω πως την περιμέναμε και τη συζητούσαμε από την εποχή του πρώτου Haunting, υπήρχαν κάποιες φήμες, νόμιζες πως είναι απλά ευσεβής πόθος, αλλά όντως τελικά είχαν βάση και φέτος μας ήρθε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η μεταφορά (με πάρα πολλά ερωτηματικά, θαυμαστικά και όλα τα σημεία στίξης, γιατί μεταφορά ΔΕΝ είναι) ενός από τα πιο ατμοσφαιρικά και σπούκι διηγήματα του αγαπημένου και βαθιά αλλοπρόσαλλου κλασσικού Αμερικανού συγγραφέα τρόμου, του Έντγκαρ Άλαν Πόε. 

Ένα βιβλίο για την ψυχική υγεία, την πραγματική φιλία, με ένα μυστήριο που δεν περίμενες...

Μόνο καλά λόγια είχα ακούσει για αυτό το βιβλίο και το είχα βάλει στη λίστα μου στο jukebooks για να το ακούσω με την πρώτη ευκαιρία. Έτσι κι έγινε, το έβαλα να παίζει στη δουλειά και η Έλενορ μου έκανε παρέα για λίγες μέρες, όχι πολλές, θα μου άρεσε να μου ξανακάνει παρέα η συγκεκριμένη ηρωίδα ίσως με κάποια συνέχεια.