Η Yara από το The Narratologist έκανε μια λίστα με μερικά βιβλία με στοιχειωμένα σπίτια, παραθέτοντας μερικά μικρά αποσπάσματα για το καθένα από αυτά έτσι ώστε να πάρουμε μια γεύση (στα παρακάτω αποσπάσματα η μετάφραση είναι δική μου). Η λίστα της ακολουθεί τους εξής τρεις κανόνες:

1. Ο τρόμος να είναι υπερφυσικός ή σχετικά ασαφής, δηλαδή να μην πρόκειται για κάτι που μπορεί να έχει προκαλέσει ένας άνθρωπος που έχει χάσει τη λογική του.

2. Η ιστορία να εκτυλίσσεται σε σπίτι, όχι σε κάστρο ή ξενοδοχείο.

3. Το σπίτι να είναι το κέντρο της ιστορίας και/ή ο τρόμος να σχετίζεται μαζί του με κάποιον τρόπο.

Το μικρό αυτό βιβλιαράκι διαβάζεται άνετα με τη μια, αν έχει κανείς λίγο παραπάνω χρόνο και είναι και ξεκούραστο. Ταξιδεύει τον αναγνώστη στο ομιχλώδες Λονδίνο του 1800, θυμίζοντας έντονα Ντίκενς, αλλά στο πολύ πιο σκοτεινό του. Το είχα αγοράσει από το βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου στη Θεσσαλονίκη, που για κάποιο λόγο το είχα συνδυάσει ιδανικά για κάτι τέτοια μικρά διαμαντάκια. Σήμερα, δυστυχώς, έχει κλείσει.

Για εμάς τα παιδιά των τέλη 80s αρχές 90s, η ταινία "Συνέντευξη με έναν βρικόλακα" ήταν και must και κλασσική παράλληλα, και φυσικά ήταν υπερτέλεια και πηγαίναμε να τη δούμε σινεμά και ήμασταν άλλες ερωτευμένες με τον Μπραντ Πιτ, άλλες με τον Τομ Κρουζ και γινόταν κι ένας μικρός χαμός για την αηδιαστική σκηνή όπου ο Μπραντ Πιτ πίνει ένα ποντίκι, ενώ όλες ζηλεύαμε την πιτσιρίκα Κίρστεν Νταστ που από τόσο μικρή κατάφερε κι έκλεψε ένα φιλί του Μπράντ! Συνεπώς όταν έμαθα πως είναι βασισμένη σε βιβλίο έπρεπε να το διαβάσω, αμέσως μόλις έπεφτε στα χέρια μου. Το βιβλίο έπεσε, βέβαια, στα χέρια μου, αλλά κόλλησε για καιρό  στη λίστα με τα βιβλία που πάντα θέλω να διαβάσω αλλά ποτέ δεν το παίρνω απόφαση (μια λίστα που έχει αρχίσει να με ενοχλεί πλέον και θέλω να τελειώνω μαζί της για να βάλω καινούργια βιβλία σε μια νέα και ολόφρεσκη λίστα!). Αυτό έγινε τελικά φέτος, που είπα πως τέρμα πια, πρέπει να το διαβάσω. Τελικά ο άνθρωπος αλλάζει, και το βιβλίο αυτό δεν ήταν ούτε τόσο υπερφανταστικό όσο το περίμενα, αλλά ούτε και η ταινία που ξαναείδα αμέσως μετά με ενθουσίασε όπως παλιά.

Για τους φανατικούς του Τόλκιν και της Μέσης Γης, η ιστορία του Μπέρεν και της Λούθιεν δεν είναι διόλου άγνωστη, η σκιά της τριγύριζε γύρω από τη σχέση του δικού μας Άραγκορν και της Άργουεν από την πρώτη στιγμή, και τα ονόματα των δύο αυτών ηρώων κοσμούν μέχρι και τον ίδιο τον τάφο του Τόλκιν και της συζύγου του, Ίντιθ. Ως τώρα μπορούσαμε να βρούμε την όμορφη αυτή ιστορία αγάπης μόνο μέσα στις σελίδες του Σιλμαρίλιον, από το Μάιο του 2017 όμως θα εκδοθεί σαν αυτόνομο βιβλίο, η ιστορία ενός ανθρώπου που αγάπησε ένα ξωτικό.

Για τον μήνα Σεπτέμβριο στη Λέσχη Ανάγνωσης Κατερίνης (aka ΛΑΚ) είπαμε να διαβάσουμε ο καθένας όποιο βιβλίο θέλει από την κατηγορία Δυστοπικό. Έτσι, κι ενώ σκεφτόμουν πως δεν θα το προλάβω, τελικά αποφάσισα να διαβάσω το 1984 και το τέλειωσα μόλις χθες το βράδυ. Η αλήθεια είναι πως διαβάζεται σχετικά εύκολα, στο μεγαλύτερο μέρος του, και καταλαβαίνω και για ποιους λόγους έχει ενθουσιάσει τόσο το αναγνωστικό κοινό στην ιστορία της λογοτεχνίας. Εμένα όμως δεν μου άρεσε.

Ο πρώτος μας σταθμός για το νέο αφιέρωμα της Χώρας των Βιβλίων (βλ. Ο γύρος του κόσμου σε 12 βιβλία) ήταν η Βόρεια Αμερική, και το βιβλίο που επιλέξαμε ήταν το "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" της Χάρπερ Λι, ένα άκρως αμερικάνικο βιβλίο, που μας μεταφέρει στην Αλαμπάμα του 1930, και συγκεκριμένα στο Μέικομπ, όπου εκτυλίσσεται ένα δικαστικό δράμα εις βάρος ενός μαύρου.