Ίσως να φταίει πως η χρονιά φτάνει στο τέλος της (μία έτσι κι έτσι χρονιά) και με πιάνει πάλι το γνωστό συναίσθημα πως πρέπει να αλλάξουν πράγματα, να ανανεωθούμε, να βελτιωθούμε, να πάμε παρακάτω. Ίσως πάλι να φταίει ο τρομερός συνδυασμός κακού ίντερνετ και μισοχαλασμένου υπολογιστή, ίσως να 'ναι το αναγνωστικό μου τέλμα μετά από περίπου ένα μήνα σχεδόν ολοκληρωτικής παύσης από το διάβασμα. Το γεγονός είναι πως χρειάζομαι μια αλλαγή. Η Αλίκη στη Χώρα των Βιβλίων ήταν για πολύ καιρό κάτι σαν δουλειά για εμένα (μια σχεδόν ονειρεμένη δουλειά), είχα ένα πρόγραμμα, κάποια σταθερά θέματα κάθε Παρασκευή, καθημερινή απασχόληση με τη σελίδα στο facebook και διαρκή επικοινωνία με εσάς που με διαβάζετε (και σας ευχαριστώ απεριόριστα γι' αυτό!!).

Εδώ και κάποιο διάστημα όμως σκέφτομαι πως ήρθε ίσως ο καιρός για αλλαγές, δεν ξέρω ακόμα αν θα είναι μικρές ή μεγάλες. Μπορεί να αλλάξω απλά την εμφάνιση του blog. Μπορεί να γίνει πιο προσωπικό, με θέματα που αφορούν πιο πολύ εμένα και βιβλία που διαβάζω, που αγοράζω, που θέλω να διαβάσω κλπ. Μπορεί να γράφω πιο συχνά, πιο σπάνια, να δημοσιεύω πιο πολλές δικές μου βιβλιοφωτογραφίες και λιγότερες από το internet, μπορεί και τέλος τέλος να μην αλλάξει απολύτως τίποτα και να πρέπει απλά να τα βρω με τον εαυτό μου.

Ακόμα δεν ξέρω προς τα πού θα κατευθυνθεί η Αλίκη στη Χώρα των Βιβλίων. Αν θα πιει το μαγικό υγρό και θα μικρύνει να γίνει τόση δα, ή αν θα φάει το κομμάτι του μανιταριού και θα συνεχίσει να μεγαλώνει και να μεγαλώνει. Θέλω να πιστεύω πως ότι και να γίνει θα είναι μια θετική εξέλιξη γιατί αγαπώ πολύ και τη σελίδα αλλά και εσάς που με στηρίζετε και δεν πρόκειται να τα παρατήσω.

Αλλάζοντας, λοιπόν,... ή και όχι!

Η ταινία που όλοι περιμέναμε από τότε που ανακοινώθηκε είναι επιτέλους στους κινηματογράφους και είναι ακόμη πιο τέλεια απ' ότι υποθέταμε (φυσικά!). Η Ρόουλινγκ αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως είναι ικανή να μας χαρίσει μοναδικές ιστορίες και να χειριστεί με επιδεξιότητα τον κόσμο των μάγων που η ίδια δημιούργησε, ενώ φυσικά δε λείπουν οι ανατροπές και είναι και περισσότερες απ' ότι έχουμε συνηθίσει!

Η σχέση μου με την κλασσική λογοτεχνία δεν ήταν πάντα καλή. Μικρή την απέφευγα αντιδραστικά, εν μέρει πιστεύω επειδή στο σχολείο μας πρότειναν φυσικά τα Ψηλά Βουνά, και τα Ματωμένα Χώματα και το Παραμύθι Χωρίς Όνομα, που μπορεί μεν να είναι κλασσικά ελληνικά αριστουργήματα (ακόμα δεν τα έχω διαβάσει) αλλά δεν ξέρω κατά πόσο έχουν ενδιαφέρον για ένα παιδί του 21ου αιώνα όταν έχει τόσες πολλές άλλες επιλογές πολύ πιο διασκεδαστικές κι ευχάριστες. Έτσι κατέληξα να αποφεύγω τα κλασσικά στο σύνολό τους, και να πιστεύω πως είναι τόσο βαρετά, που κανείς δεν τα διαβάζει στην πραγματικότητα, πέρα από μερικούς λόγιους περίεργους. Η σχέση μου με την κλασσική λογοτεχνία θεωρώ πως άλλαξε από δύο λόγους:

Για το δεύτερο μήνα του αφιερώματός μας, η Λέσχη του Τρελοκαπελά παρέμεινε στη Βόρειο Αμερική και διάβασε ένα από τα πιο γνωστά βιβλία του Χένρι Τζέιμς, και από τα φημισμένα ως πιο τρομακτικά έβερ. Δεν καταλάβαμε το γιατί!

Άλλο ένα μικρό βιβλιαράκι ανώνυμου συγγραφέα. Το συγκεκριμένο μου το είχε κάνει δώρο η Βούλα, από το Eternal sunshine of the spotless library και φημολογείται πως πρόκειται στην ουσία για τον πρόγονο του ίδιου του Μπάτμαν. Το διάβασα φυσικά σε μια καθησιά, και το απόλαυσα ιδιαίτερα. 

Η Yara από το The Narratologist έκανε μια λίστα με μερικά βιβλία με στοιχειωμένα σπίτια, παραθέτοντας μερικά μικρά αποσπάσματα για το καθένα από αυτά έτσι ώστε να πάρουμε μια γεύση (στα παρακάτω αποσπάσματα η μετάφραση είναι δική μου). Η λίστα της ακολουθεί τους εξής τρεις κανόνες:

1. Ο τρόμος να είναι υπερφυσικός ή σχετικά ασαφής, δηλαδή να μην πρόκειται για κάτι που μπορεί να έχει προκαλέσει ένας άνθρωπος που έχει χάσει τη λογική του.

2. Η ιστορία να εκτυλίσσεται σε σπίτι, όχι σε κάστρο ή ξενοδοχείο.

3. Το σπίτι να είναι το κέντρο της ιστορίας και/ή ο τρόμος να σχετίζεται μαζί του με κάποιον τρόπο.

Το μικρό αυτό βιβλιαράκι διαβάζεται άνετα με τη μια, αν έχει κανείς λίγο παραπάνω χρόνο και είναι και ξεκούραστο. Ταξιδεύει τον αναγνώστη στο ομιχλώδες Λονδίνο του 1800, θυμίζοντας έντονα Ντίκενς, αλλά στο πολύ πιο σκοτεινό του. Το είχα αγοράσει από το βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου στη Θεσσαλονίκη, που για κάποιο λόγο το είχα συνδυάσει ιδανικά για κάτι τέτοια μικρά διαμαντάκια. Σήμερα, δυστυχώς, έχει κλείσει.

Για εμάς τα παιδιά των τέλη 80s αρχές 90s, η ταινία "Συνέντευξη με έναν βρικόλακα" ήταν και must και κλασσική παράλληλα, και φυσικά ήταν υπερτέλεια και πηγαίναμε να τη δούμε σινεμά και ήμασταν άλλες ερωτευμένες με τον Μπραντ Πιτ, άλλες με τον Τομ Κρουζ και γινόταν κι ένας μικρός χαμός για την αηδιαστική σκηνή όπου ο Μπραντ Πιτ πίνει ένα ποντίκι, ενώ όλες ζηλεύαμε την πιτσιρίκα Κίρστεν Νταστ που από τόσο μικρή κατάφερε κι έκλεψε ένα φιλί του Μπράντ! Συνεπώς όταν έμαθα πως είναι βασισμένη σε βιβλίο έπρεπε να το διαβάσω, αμέσως μόλις έπεφτε στα χέρια μου. Το βιβλίο έπεσε, βέβαια, στα χέρια μου, αλλά κόλλησε για καιρό  στη λίστα με τα βιβλία που πάντα θέλω να διαβάσω αλλά ποτέ δεν το παίρνω απόφαση (μια λίστα που έχει αρχίσει να με ενοχλεί πλέον και θέλω να τελειώνω μαζί της για να βάλω καινούργια βιβλία σε μια νέα και ολόφρεσκη λίστα!). Αυτό έγινε τελικά φέτος, που είπα πως τέρμα πια, πρέπει να το διαβάσω. Τελικά ο άνθρωπος αλλάζει, και το βιβλίο αυτό δεν ήταν ούτε τόσο υπερφανταστικό όσο το περίμενα, αλλά ούτε και η ταινία που ξαναείδα αμέσως μετά με ενθουσίασε όπως παλιά.

Για τους φανατικούς του Τόλκιν και της Μέσης Γης, η ιστορία του Μπέρεν και της Λούθιεν δεν είναι διόλου άγνωστη, η σκιά της τριγύριζε γύρω από τη σχέση του δικού μας Άραγκορν και της Άργουεν από την πρώτη στιγμή, και τα ονόματα των δύο αυτών ηρώων κοσμούν μέχρι και τον ίδιο τον τάφο του Τόλκιν και της συζύγου του, Ίντιθ. Ως τώρα μπορούσαμε να βρούμε την όμορφη αυτή ιστορία αγάπης μόνο μέσα στις σελίδες του Σιλμαρίλιον, από το Μάιο του 2017 όμως θα εκδοθεί σαν αυτόνομο βιβλίο, η ιστορία ενός ανθρώπου που αγάπησε ένα ξωτικό.

Για τον μήνα Σεπτέμβριο στη Λέσχη Ανάγνωσης Κατερίνης (aka ΛΑΚ) είπαμε να διαβάσουμε ο καθένας όποιο βιβλίο θέλει από την κατηγορία Δυστοπικό. Έτσι, κι ενώ σκεφτόμουν πως δεν θα το προλάβω, τελικά αποφάσισα να διαβάσω το 1984 και το τέλειωσα μόλις χθες το βράδυ. Η αλήθεια είναι πως διαβάζεται σχετικά εύκολα, στο μεγαλύτερο μέρος του, και καταλαβαίνω και για ποιους λόγους έχει ενθουσιάσει τόσο το αναγνωστικό κοινό στην ιστορία της λογοτεχνίας. Εμένα όμως δεν μου άρεσε.

Ο πρώτος μας σταθμός για το νέο αφιέρωμα της Χώρας των Βιβλίων (βλ. Ο γύρος του κόσμου σε 12 βιβλία) ήταν η Βόρεια Αμερική, και το βιβλίο που επιλέξαμε ήταν το "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" της Χάρπερ Λι, ένα άκρως αμερικάνικο βιβλίο, που μας μεταφέρει στην Αλαμπάμα του 1930, και συγκεκριμένα στο Μέικομπ, όπου εκτυλίσσεται ένα δικαστικό δράμα εις βάρος ενός μαύρου.

Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης Alice Skoufa 📚☕️🇫🇷🐾 (@aliceinbookworld) στις Ιούλ 18, 2016, 3:12πμ PDT

Είναι ένα από τα βιβλία που συνήθως λένε πως επιβάλλεται να διαβάσεις, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κλασσικά και μια από τις λίγες λογοτεχνικές ιστορίες αγάπης που έχουν ξεχωρίσει τόσο ανα τους αιώνες. Γι' αυτό το τελευταίο, θα ήθελα πολύ κάποιος να μου εξηγήσει το λόγο!

Το πιο πολυαναμενόμενο 8ο βιβλίο της σειράς του Χάρι Πότερ ήρθε για να μας κάνει να ουρλιάξουμε, να γελάσουμε, να κλάψουμε, να νιώσουμε έτσι φευγαλέα πως πήραμε τη δόση μας από νέες ιστορίες με τον αγαπημένο μας μάγο, κι ας πρόκειται απλά για ένα ακόμα fan fiction, κι ας είναι σε μορφή σεναρίου, μας αρκεί που το επέβλεψε η βασίλισσά μας και της άρεσε!

Όταν το πήρα στα χέρια μου ξεκίνησα να το διαβάζω άμεσα, στη μέση του δρόμου καθώς πήγαινα στην τράπεζα. Ξεκινάει με το τελευταίο κεφάλαιο των Κλήρων, που εκτυλίσσεται στο σταθμό τους Κινγκς Κρος, στην αποβάθρα 9 3/4, όταν τα παιδιά του Χάρι και των φίλων του ετοιμάζονται να επιβιβαστούν στο Χόγκουαρτς Εξπρές για να πάνε στο σχολείο. Είναι μάλιστα η πρώτη χρονιά του μικρότερου Πότερ, του Άλμπους, και έχει ένα άγχος για το επίθετο που κουβαλάει, για τον κοιτώνα που θα μπει, για το αν θα κάνει φίλους και για τόσα άλλα.

Δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί εποικοδομητικό ή όχι το φετινό μου καλοκαίρι από αναγνωστικής απόψεως, κυρίως γιατί μέσα στους τρεις μήνες του, ακόμα και με σχεδόν καθημερινές εξορμήσεις στην παραλία και χωρίς υπολογιστή, μου φαίνεται πως δεν διάβασα πολύ. Για την ακρίβεια μάλλον μου φάνηκε μικρό το φετινό καλοκαιράκι.. Παρόλα αυτά δεν με απογοητεύει, έχω πολλή όρεξη για καινούργια αναγνώσματα και ανυπομονώ να αρχίσει η νέα σχολική χρονιά, να μπούμε σε ένα πρόγραμμα και να ριχτούμε στην ανάγνωση.

Έχω διαβάσει μόνο ένα βιβλίο της Άννας Γκαβαλντά, το "Αφήσαμε το γάμο..." που μπορείτε να το βρείτε γενικά πολύ φτηνά και είναι μικρό, ευχάριστο και καλοκαιρινό, και μου άρεσε η γραφή της και τη θεωρώ κιόλας αγαπημένη συγγραφέα. Έτσι λυπήθηκα όταν δεν μπόρεσα να βρω το βιβλίο "Μαζί" που δεν κυκλοφορεί πια, και αναγκάστηκα απλά να δω την ταινία (βέβαια, με τη νέα μου απόφαση να αρχίσω να διαβάζω βιβλία στα αγγλικά και στα γαλλικά, θα μπορούσα τελικά να το διαβάσω αν το έβρισκα σε μια λογική τιμή, στο πρωτότυπο!).

Το τρίτο βιβλίο της σειράς με πρωταγωνιστή τον ντετέκτιβ Κόρμοραν Στράικ ήρθε για να μας κάνει να αναρωτιόμαστε γιατί τελικά να μη διαβάζουμε μόνο αστυνομικά και τίποτα άλλο!

Φοβερό fanart από εδώ.

Αν το δεύτερο βιβλίο της σειράς δεν ήταν τόσο σχετικό με τον κόσμο του βιβλίου και της συγγραφής, δε θα αναρωτιόμουν σήμερα ποιο μου άρεσε περισσότερο. Γιατί το τρίτο αυτό βιβλίο είναι πολύ έξυπνα γραμμένο, και ακόμη κι αν κάποιος έχει λίγη πείρα από αστυνομικά ή νομίζει πως έχει πιάσει το σκεπτικό της Ρόουλινγκ θα δυσκολευτεί απίστευτα να εντοπίσει τον δολοφόνο.

Το συγκεκριμένο μικρό βιβλιαράκι που διαβάζεται σε μια καθισιά, είναι ένα από τα ομορφότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ μου, και μια ιστορία που δύσκολα πείθεσαι πως δεν είναι πραγματική παρά αποκύημα της φαντασίας ενός ταλαντούχου συγγραφέα. Μετά όμως το ξανασκέφτεσαι, και συνειδητοποιείς πως ακόμα και να την επινόησε ένας άνθρωπος, δεν αποκλείεται καθόλου να συνέβη πράγματι κάποια στιγμή, μέσα στην καρδιά ενός πολέμου, όταν δύο μικρά παιδιά που είχαν γεννηθεί την ίδια μέρα συναντήθηκαν αντικριστά από ένα συρματόπλεγμα. Κι έγιναν φίλοι. Και δεν καταλάβαιναν τις απανθρωπιές που συνέβαιναν γύρω τους, τους λόγους που άνθρωποι με πυτζάμες εξαφανίζονταν έτσι στα ξαφνικά και όλα τους φαίνονταν παιχνίδι. Γιατί για τα παιδιά ο πόλεμος δεν έχει λογική, και δεν θα έπρεπε να έχει ούτε για τους μεγάλους!

Το βιβλίο αυτό που διάβασα τρίτο μετά την Περηφάνια και Προκατάληψη και πλέον ήδη λάτρευα την Όστεν, είναι μέχρι σήμερα το λιγότερο αγαπημένο μου. Και όχι γιατί δε μου άρεσε, απλά γιατί τα άλλα μου άρεσαν περισσότερο. Εντωμεταξύ, το βιβλίο αυτό ήταν το πρώτο που διαβάσαμε με τη Λέσχη Ανάγνωσης Κατερίνης και ήταν μια πολύ όμορφη αρχή στον κόσμο της λάιβ συνανάγνωσης (μάλλον αυτό δεν ακούγεται σωστά, εννοώ της λάιβ παρέας συναναγνώσεων, δε διαβάζουμε λάιβ στις συναντήσεις μας).

Σε γενικές γραμμές ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα φανατική αναγνώστρια του Αρκά. Αν πέσει κάτι δικό του στα χέρια μου θα το διαβάσω, όπως θα διαβάσω οτιδήποτε πέσει στα χέρια μου, ιδίως αν είναι κόμικ, αλλά δεν πρόκειται να δώσω εύκολα χρήματα για να αγοράσω κάτι δικό του (η συνεργασία του από την άλλη με τον Κορτώ στα τελευταία εξώφυλλα του δεύτερου μου φαίνεται πολύ έξυπνη κίνηση). Το συγκεκριμένο το διάβασα σε κάποια εντελώς άσχετη στιγμή, που ήθελα απλά κάπως να περάσω την ώρα μου. Και είναι ότι πρέπει γι' αυτό.

Το Goodreads ρώτησε στο facebook και το twitter τι θα ήθελαν να ακούσουν όλοι οι βιβλιοφάγοι. Σε έναν τέλειο κόσμο θα τα ακούγαμε συχνά όλα αυτά. Στον κόσμο που ζούμε μπορούμε απλά να ονειρευόμαστε.

Ο Νικολά Μπαρό* δεν είναι σκέτος Γάλλος, και το συγκεκριμένο φουλ γαλλικό βιβλίο του γράφτηκε και εκδόθηκε πρώτα στην Γερμανία. Βέβαια, αυτό δεν του στερεί την παρισινή ατμόσφαιρα και αυτόν τον αέρα της Αμελί που τόσο αγαπάμε. Το βιβλίο μου το έκαναν δώρο, και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη που απόλαυσα από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Μπορεί να μην είναι το συνταρακτικό κλασσικό αριστούργημα, είναι όμως μια ιστορία που θυμίζει γαλλική ταινία και με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση μπορεί να χαρίσει μοναδικές στιγμές στον γαλλόφιλο αναγνώστη.

Αν σας αρέσουν οι ιστορίες με θάλασσες, πειρατικά καράβια, αδίστακτους τυχοδιώκτες, ναυμαχίες, τρικυμίες, συνωμοσίες, μάχες σώμα με σώμα, διαβόητους κουρσάρους και ότι άλλο κατεβάζει ο νους σας, τότε αυτό το βιβλίο είναι για εσάς!

Το αφιέρωμά μας στη γαλλική λογοτεχνία έχει ολοκληρωθεί εδώ και περίπου ένα μήνα και κάτι, αλλά καθυστέρησε η δημοσίευση του συγκεκριμένου άρθρου λόγω ενός μικρού σκυλίσιου μπελά που ακούει στο όνομα Άλμπους και που μου κάνει τη ζωή πατίνι (αλλά τον λατρεύω!!). Η Λέσχη του Τρελοκαπελά, διάβασε διάφορα βιβλία Γάλλων συγγραφέων από τον Ιούνιο του 2015 ως τον Μάιο του 2016. Συγκεκριμένα διάβασε τα παρακάτω (πατώντας πάνω στις εικόνες, μπορείτε να μεταβείτε στο αντίστοιχο άρθρο):

Το βιβλίο αυτό μου το έστειλε η Μαρία στα πλαίσια της βιβλιοανταλλαγής (του σχετικού status στο facebook που σίγουρα θα έχει πάρει το μάτι σας) και μου έλεγε στην αφιέρωσή της πως μου εύχεται να το απολαύσω όπως κι εκείνη. Μαρία, αν διαβάζεις αυτή την ανάρτηση, σ' ευχαριστώ πραγματικά για το βιβλίο που μου έστειλες, είναι ένα μικρό διαμαντάκι που με συγκίνησε πολύ.

Στο πρώτο μέρος είδαμε μερικές από τις πιο κλασσικές ταινίες του κινηματογράφου βασισμένες σε βιβλία που ξεπέρασαν σε δημοσιότητα. Εδώ θα δούμε τις υπόλοιπες, νεώτερες αριστουργηματικές μεταφορές που έχουμε λατρέψει (και ναι, κάποιες δεν ξέραμε καν πως ήταν στην πραγματικότητα μεταφορές!). Και τα δύο μέρη μπορείτε να τα βρείτε σε ένα, στο buzzfeed.

Σε αυτό εδώ το άρθρο του Buzzfeed έχουν συγκεντρωθεί αρκετές κινηματογραφικές μεταφορές βιβλίων που επισκίασαν την χάρτινη εκδοχή τους και κέρδισαν τις καρδιές των θεατών, πολλές φορές ακόμη και των ίδιων των βιβλιοφάγων! Προσωπικά δε συμφωνώ με όλες τις ταινίες αυτής της λίστας, αλλά οι αντιρρήσεις μου είναι μόνο για μια-δυο. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ. Εσείς;

Κάτι μαγικό συμβαίνει όταν ανακαλύπτεις ένα πραγματικά φανταστικό βιβλίο. Εκείνο το βιβλίο που δεν μπορείς να αφήσεις από τα χέρια σου, που θα σε κάνει να ξαγρυπνήσεις για να το διαβάσεις, που σου χαρίζει μια αξέχαστη εμπειρία για να διηγηθείς στους φίλους σου που ελπίζεις να είναι κι εκείνοι τόσο κολλημένοι με την ιστορία και τους ήρωες όσο εσύ. Εκείνο που όταν το τελειώσεις, νιώθεις συντετριμμένος (με την καλή έννοια, φυσικά).

Από τη στιγμή που γνωρίζεις την πραγματική αγάπη για το βιβλίο, όλη σου η ζωή αλλάζει. Γιατί αμέσως μόλις τελειώσεις ένα εκπληκτικό βιβλίο, θέλεις περισσότερο. Περισσότερα βιβλία, περισσότερα είδη, περισσότερους συγγραφείς να ανακαλύψεις. Αναρωτιέσαι γιατί δε διάβαζες όλη σου τη ζωή. Τα ράφια σου αρχίζουν να ξεχειλίζουν και να λυγίζουν κάτω από το βάρος των ιστοριών. Η κάρτα της βιβλιοθήκης σου θα ξεθωριάσει από τη χρήση. Θα περάσεις ώρες ολόκληρες να διαβάζεις καλά-αλλά-κάπως-μέτρια βιβλία που σου πρότεινε η αδερφή σου, μόνο και μόνο για να τα βρεις ελλειπή. Αλλά μόλις βρεις εκείνο το εκπληκτικό βιβλίο, εκείνο που θα σε κάνει να θέλεις να κάνεις κοπάνα από τη δουλειά ή το σχολείο για να διαβάσεις ένα ακόμη κεφάλαιο, θα αξίζει τόσο πολύ τον κόπο!

Ετοιμάσου να ερωτευτείς τα παρακάτω βιβλία. Και να θυμάσαι, μόλις τελειώσεις αυτό εδώ το άρθρο με τις πραγματικά υπέροχες προτάσεις του, υπάρχουν ακόμη περισσότερα να ανακαλύψεις. 

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, η Χώρα των Βιβλίων σας προετοιμάζει για ένα ακόμα αξέχαστο αναγνωστικό καλοκαίρι, με μερικές πολύ ενδιαφέρουσες νέες κυκλοφορίες βιβλίων από γνωστούς και αγαπημένους εκδοτικούς. 

Μόλις κάτι παραπάνω από 1 χρόνο στη blogόσφαιρα, κι όμως δεν λείπει από τη χουζούρικη γατούλα η εμπειρία και η δημιουργικότητα, ενώ εδώ θα βρει κανείς μια πολύ ενδιαφέρουσα ποικιλία σε θέματα πέρα από εκείνα που αφορούν τα βιβλία (προσωπικά με συγκλόνισε το αρθράκι για το Πώς είναι να πάσχεις από κάποια ψυχική διαταραχή, το έχω διαβάσει αρκετές φορές). Η δημιουργός του, Παναγιώτα Τσαγκλή είναι μια 22χρονη φοιτήτρια της ιατρικής από την Αθήνα, και απάντησε 22 ερωτήσεις για τη Χώρα των Βιβλίων σε μια αποκλειστική συνέντευξη για να τη γνωρίσουμε ακόμα καλύτερα. 

Το Φασμπέντερ είναι ουδετέρου γένους γιατί πρόκειται για το φαινόμενο Φασμπέντερ, το ότι δηλαδή είναι ένας σταρ που πολύ σπάνια βρίσκεις γυναίκα που να μην της αρέσει, μικρή ή μεγάλη, και όλοι μιλάνε γι' αυτόν. Αν τον καλοπροσέξει κανείς, βλέπει πως δεν έχει τα χαρακτηριστικά τέλειου μοντέλου, τη γαλλική μύτη, το εκπληκτικό μαλλί, το τρομερά γυμνασμένο σώμα (τουλάχιστον παλιά δεν το είχε!), έχει όμως ένα κάτι που καμιά μας δεν μπορεί να του αντισταθεί. Συμπτωματικά, το Φασμπέντερ πάντα επιλέγει πολύ ιδιαίτερους ρόλους, συχνά κάποιου που έχει θέματα ή ακόμη και ενός ψυχοπαθή, και για κάποιο μυστήριο λόγο εμάς μας αρέσει ακόμη περισσότερο έτσι. Στο άρθρο αυτό, μαζεύτηκαν όλοι οι ρόλοι του που έχουν βασιστεί σε ήρωες βιβλίων, όχι απλά για να ξέρουμε και να δούμε τις ταινίες αυτές, αλλά πολύ περισσότερο για να διαβάσουμε τα βιβλία και να τον φανταζόμαστε στους αντίστοιχους ρόλους!!

Σου αρέσουν τα βιβλία. Σου αρέσει το διάβασμα. Θέλεις να ενημερώνεσαι για τα νέα του αναγνωστικού κόσμου. Διαβάζεις ανελλιπώς όλα τα άρθρα της Αλίκης στη Χώρα των Βιβλίων και επισκέπτεσαι κάθε μέρα τη σελίδα στο facebook για να τα μαθαίνεις όλα από τους πρώτους. Πόσο εθισμένος είσαι όμως στ' αλήθεια με το διάβασμα; (Σημείωσε πόσα ναι).

Το βιβλίο "Πώς να είσαι Παριζιάνα όπου κι αν βρίσκεσαι" το είχε πάρει το μάτι μου πρώτα στη σελίδα των εκδόσεων Bell στο facebook όταν ήταν ακόμα υπό έκδοση και είχα πει ότι πρέπει να το διαβάσω! Και μόλις κυκλοφόρησε (παρά τις αιματηρές μου προσπάθειες να κάνω οικονομία) έπεσε μοιραία στα χέρια μου και αναγκάστηκα να υποκύψω και να το πάρω. Με ένα γρήγορο ξεφύλλισμα άλλωστε καταλαβαίνεις πως είναι ένα βιβλίο γεμάτο εικόνες, κάπως σαν περιοδικό, που έχει όμως αποκλειστικό θέμα τις Παριζιάνες, το στυλ τους και τις κακές τους συνήθειες.

Για τον μήνα Απρίλιο, τα μέλη της λέσχης του Τρελοκαπελά έκαναν ο καθένας από μερικές δικές του προτάσεις για ανάγνωση και τελικά καταλήξαμε στον Φιλαράκο του Γκυ ντε Μωπασάν, ένα κλασσικό βιβλίο, πιο γνωστό ως Bel-Ami, κι ένα βιβλίο που κι εγώ είχα ήδη και ανυπομονούσα να διαβάσω. Και δίκαια.

Ε, λοιπόν, μπορεί να πιστεύω γενικά πολύ στο Θεό, να παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, να είναι μέρος της καθημερινότητάς μου, αλλά ποτέ μου δεν είχα διαβάσει ένα τόσο χριστιανικό βιβλίο όσο αυτό (εδώ που τα λέμε γενικά δεν έχω διαβάσει και κανένα χριστιανικό βιβλίο...). Άκουγα από μικρή συγκεχυμένα πράγματα για τον συγγραφέα, ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα της ελληνικής λογοτεχνίας, αλλά δεν είχα καταλάβει ποτέ αν ήταν στην πραγματικότητα πιστός, άπιστος, αν είχε δική του φιλοσοφία για τα πράγματα, αν ήταν κάποιου είδους αιρετικός (όσο κι αν δε μου αρέσει αυτή η λέξη) μα δεν μπορείς ποτέ στ' αλήθεια να κρίνεις κάποιον αν δεν δοκιμάσεις να ακούσεις και τη δική του φωνή, κρίνοντας απλά και μόνο από αυτά που ακούς από εδώ κι από εκεί.

Ο Αμερικανός συγγραφέας Έρνεστ Χέμινγουεϊ είπε κάποτε "Αν ήσουν αρκετά τυχερός ώστε να ζήσεις στο Παρίσι σαν νέος άντρας, τότε όπου και να πας για την υπόλοιπη ζωή σου, θα μένει μαζί σου, καθώς το Παρίσι είναι μια κινητή γιορτή". Επιβεβαιώνοντας τα λόγια του Χέμινγουεϊ, το Παρίσι είναι σαν ένα απίθανο γλέντι. Η πόλη της αγάπης είχε τα πάνω της και τα κάτω της κατά τη μακρά διάρκεια της ιστορίας, και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να τα γνωρίσει κανείς, παρά να διαβάσει γι' αυτά. Δείτε μια λίστα με 6 βιβλία και κάτι ψιλά, όπου ξετυλίγεται η ιστορία του Παρισιού και παίρνουμε μια γερή γεύση παρισινής ατμόσφαιρας.

Όπως γνωρίζετε όσοι με διαβάζετε συχνά (ή όσοι με ξέρετε προσωπικά!) έχω μετακομίσει μόλις πρόπερσι στο νέο μου σπίτι με το μπόιφρεντ κι έκτοτε είμαι πιστή αναγνώστρια πολλών site σχετικών με σπίτια και διακόσμηση (όπως το Houzz, το Popsugar Home και το ελληνικό Home Issue). Aυτό που ανταποκρίνεται καλύτερα στο μυαλό μου ως το ονειρεμένο σπίτι, δεν είναι γεμάτο με τα πιο μοντέρνα έργα τέχνης, την τελευταία λέξη της τεχνολογίας (όσο και να χτυπιέται το μπόιφρεντ!!), και διάφορα άλλα σετάκια επίπλων που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από βιτρίνα. Αυτό που με νοιάζει πάνω απ' όλα, είναι να νιώθω ζεστό το σπίτι μου, κι εγώ αλλά και οι φίλοι που έρχονται να καθίσουμε και να δούμε μια ταινία ή να μιλήσουμε. Να υπάρχουν ζεστές και άνετες γωνιές για να καθίσω και να διαβάσω το βιβλίο μου, και να υπάρχουν γενικά παντού βιβλία. Σε αυτό το άρθρο, όμως, θα γυρίσω πίσω στο πατρικό μου και θα σας δείξω μερικές όμορφες προτάσεις για τη βιβλιοθήκη στο δωμάτιό σας, όσοι μένετε ακόμη με τους δικούς σας, ή σε κάποιο μικρό φοιτητικό σπίτι, ή ακόμη όσοι έχετε γεμίσει τη βιβλιοθήκη στο σαλόνι κι έφτασε η ώρα να επεκταθείτε στο επόμενο δωμάτιο του σπιτιού!

Όπως έγινε και με την πρώτη, έτσι και τη δεύτερη σεζόν την είδα όλη σε μια μέρα, και αναμφίβολα το Younger έχει εξελιχθεί σε μια από τις αγαπημένες μου σειρές, τόσο καλοδουλεμένη, χωρίς να κουράζει στιγμή, και ζωντανή απόδειξη πως μια σειρά μπορεί να είναι κορυφαία χωρίς να μπαίνει σε κλισέ πλαίσια ή να χρειάζεται να τα μπλέξουν όλοι οι πρωταγωνιστές μεταξύ τους. 

Για τον Μάρτιο η Λέσχη του Τρελοκαπελά επέλεξε να διαβάσει τον Μικρό Πρίγκιπα, του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, ένα βιβλίο που αγαπάνε όλοι γενικά και που δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην γνωρίζει. Το ξαναδιαβάσαμε, μοιραστήκαμε τις σκέψεις μας, τα αγαπημένα μας αποφθέγματα και ίσως κάπου να ξαναθυμηθήκαμε πώς είναι να είσαι παιδί.

Εδώ και κοντά ένα μήνα με μια παρέα στην εξωτική Κατερίνη παίζουμε το (γνωστό σε μερικούς) World of Darkness. Για όσους δε γνωρίζουν, πρόκειται για ένα άκρως εθιστικό παιχνίδι ρόλων σε περιβάλλον τρόμου, με την παρουσία σχετικών υπερφυσικών πλασμάτων (φαντασμάτων, λυκανθρώπων, βαμπίρ κλπ) που κάνουν τη ζωή μας δύσκολη και την μετατροπή των θνητών χαρακτήρων μας επίσης σε κάποιο από αυτά τα πλάσματα πάντα πιθανή. Κατά το παιχνίδι μας αυτό, έχουμε έναν Μάστερ που έχει στήσει κι ετοιμάσει στην ουσία όλο το σκηνικό μέσα στο οποίο παίζουμε, κι εμείς βρισκόμαστε ξαφνικά σε μια κατάσταση από την οποία προσπαθούμε να ξεφύγουμε (και στην ουσία να επιζήσουμε). Στην παρούσα φάση έχουμε φτάσει στο σημείο να μεταμορφωθούμε όλοι σε βαμπίρ, κι επειδή γενικά τα βαμπίρ ήταν κάποτε από τα αγαπημένα μου φανταστικά πλάσματα (πριν μου τα χαλάσουν με τα love stories τους) τόσο για την επιβλητικότητα και την αρχοντιά τους, όσο και για το πόσο ύπουλα και απόλυτα επικίνδυνα ήταν πάντα, είπα να κάνω ένα μίνι αφιέρωμα με μερικά από τα πιο ωραία βιβλία με βρικόλακες που έχω ή δεν έχω διαβάσει μέχρι σήμερα.

Η Δήμητρα Παρμαξή είναι 24 χρονών και σπουδάζει Γεωλογία, αλλά η μεγάλη της αγάπη είναι τα ζώα, γι' αυτό κι εργάζεται ως νοσηλεύτρια ζώων/βοηθός κτηνιάτρου σε κτηνιατρική κλινική. Της αρέσει πολύ το τσάι, η σοκολάτα και οι τηγανητές πατάτες. Είναι επίσης crazy cat lady και της αρέσει το διάβασμα, κυρίως της παιδικής λογοτεχνίας και του φανταστικού. 

Τη γνώρισα από το πρώτο της blog, το A world of my own και την ακολούθησα και στο νέο που δημιούργησε πρόσφατα, το The Black Cat Diaries. Αυτό που με τράβηξε τόσο (πέρα από τις φοβερές φωτογραφίες που βγάζει) ήταν το πόσο ακομπλεξάριστα διάβαζε και μιλούσε για παιδικά βιβλία, που αγαπητοί μου φίλοι βιβλιοφάγοι, κι εγώ ΛΑΤΡΕΥΩ και δεν μπορώ να θυμηθώ πότε σταμάτησα ξαφνικά να διαβάζω τέτοια!! Είναι επίσης χαριποτερικιά και έχει και βιβλία με Μούμινς για το Θεό!!!!! 

Η Δήμητρα απάντησε 22 ερωτήσεις για τη δεύτερη συνέντευξη του πρώτου κύκλου συνεντεύξεων της Χώρας των Βιβλίων. Της έκανα και κάποιες ερωτήσεις στα αγγλικά, καθώς στο δεύτερο blog της γράφει σε αυτή τη γλώσσα! Ας τη γνωρίσουμε, λοιπόν, λίγο καλύτερα.

(πηγή φωτογραφίας: tumblr)

Η Ελένη από το Over the Place έκανε μια λίστα με 25 Bookish Facts για τον εαυτό της, και αποφάσισα ψύχραιμα πλην τίμια να της κλέψω την ιδέα και να γράψω και 25 δικά μου bookish facts (για να με γνωρίσετε καλύτερα βρε παιδί μου :P )

Για τους μήνες Ιανουάριος-Φεβρουάριος με τη λέσχη του Τρελοκαπελά διαλέξαμε να διαβάσουμε τους "Τρεις Σωματοφύλακες" του Αλέξανδρου Δουμά (πατέρα). Για τον ένα και τον άλλο λόγο τελικά λίγοι ολοκλήρωσαν το βιβλίο (αν και δεν είμαι τελικά απόλυτα σίγουρη αν όντως το ολοκλήρωσε κανείς!!). Σε άλλους δεν άρεσε, άλλοι δεν είχαν χρόνο (λόγω εξεταστικής), άλλοι το άφησαν για αργότερα. Εγώ προσωπικά, πάντως, το λάτρεψα!!

Η Βέλγικη φίρμα Essentiel Antwerp εμπνεύστηκε από τον όμορφο κόσμο της Χώρας των Θαυμάτων και δημιούργησε μια συλλογή από μπλουζάκια, τσάντες, φούστες και άλλα, με πρωταγωνιστές την Αλίκη, τη γάτα του Τσέσαϊρ και άλλους χαρακτήρες από το πιο γνωστό παραμύθι του Λιούις Κάρολ. Κι εμείς που έχουμε το όνομα ή απλά είμαστε φαν, βρίσκουμε άλλη μια ευκαιρία να βάλουμε καινούργια ρούχα και αξεσουάρ στη συλλογή μας ;)

Ας αποδώσουμε λίγο πιο ελεύθερα τη φράση "Ιστορικό love story". Μπορεί τυπικά ιστορικό να θεωρείται ένα μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται τουλάχιστον 25 χρόνια πριν γραφτεί αλλά για αυτή την περίπτωση θα χρησιμοποιήσουμε τον όρο "ιστορικό" για να αναφερθούμε απλά σε κάτι που αναφέρεται σε μια παλιότερη εποχή (για εμάς).

Δε θα βρείτε μόνο βιβλία εδώ, ότι κι αν βρείτε όμως θα το βρείτε πολύ ωραία γραμμένο. Η Ελένη Σπανού είναι μια 24χρονη καθηγήτρια αγγλικών, που γράφει επίσης για σειρές, ταινίες, μουσική, σκέψεις και τόσα άλλα και είναι περίεργο, μα θα θέλετε να τα διαβάσετε όλα όσα λέει, να μάθετε τι σκέφτεται και μετά να σκέφτεστε κι εσείς έτσι, να κάνετε τα σχέδιά της και δικά σας, γιατί είναι ένας άνθρωπος που σε επηρεάζει πολύ. Γράφει κάπου ότι είναι πολύ περήφανη για το blog της, κι εγώ είμαι περήφανη και για εκείνη και για το blog της που είναι φοβερό! 

Την Lena Dunham πιθανόν να τη γνωρίζετε από την πολύ γνωστή σειρά της Girls που παίζει εδώ και πέντε σεζόν στο κανάλι HBO (φέτος θα παίξει η 6η και τελευταία). Η Λίνα, λοιπόν, είναι μια εντελώς διαφορετική κοπέλα από αυτές που συνηθίσατε από τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Και εμφανισιακά, αλλά και σε προσωπικότητα. Δεν είναι η ψιλή καλλίγραμμη ξανθιά κοπέλα με τα τέλεια χαρακτηριστικά, τα μακριά μαλλιά και τις κατάλληλες καμπύλες, ούτε και τη νοιάζουν ΜΟΝΟ τα αισθηματικά της. Είναι κοντούλα, γεματούλα και γλυκιά και έχει αρκετά προβλήματα στην καθημερινή της ζωή. Είναι, με μια λέξη, φυσιολογική! Γι' αυτά αλλά και για άλλα πολλά, αποφάσισε να μιλήσει και μέσα από τη σειρά της, αλλά και μέσα από το βιβλίο της. Η Λίνα, δεν είναι τέτοιο κορίτσι.

Οι κασέτες, εμάς τους λίγο μεγαλύτερους, μας θυμίζουν άλλες πιο εύκολες, ανέμελες και χαρούμενες εποχές. Αν και ζούμε στα χρόνια του πολύ πιο βολικού mp3, όλως παραδόξως αναπολούμε τον καιρό που γυρνούσαμε πίσω την κασέτα στο κασετόφωνο και περιμέναμε το αγαπημένο μας τραγούδι στο ραδιόφωνο για να το ηχογραφήσουμε. Πιστεύω πως γενικά, όσο εξελίσσεται η ανθρωπότητα η ζωή γίνεται πιο εύκολη και ίσως να φταίει το ότι τότε ήμασταν παιδιά και νομίζουμε πως εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε ούτε μια σκοτούρα στον κόσμο. Για εμάς ήταν, δεν είχαμε υποχρεώσεις, δεν είχαμε προβλήματα, δε μας ένοιαζε τίποτα.

Νομίζω πως το 2016 από άποψη μεταφορών θα είναι πολύ καλύτερο από τη χρονιά που μας πέρασε. Έχουμε να περιμένουμε βέβαια πολύ ακόμα, αλλά θα δούμε και Φασμπέντερ-Μαγκνίτο στο καινούργιο X-Men, αλλά και Μις Πέρεγκριν και το πιο αναμενόμενο απ' όλα: το Φανταστικά Τέρατα της Ρόουλινγκ. Πάμε να δούμε χρονολογικά, τι να περιμένουμε κάθε μήνα στη μεγάλη, αλλά και στη μικρή οθόνη.

(πηγή: bookporn)

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, ετοίμασα τη λίστα με τα βιβλία που πρέπει να διαβάσω τη νέα χρονιά ο κόσμος να χαλάσει. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, ξέρω πως δεν θα διαβάσω ούτε τα μισά από αυτά. Ο μανιακός με τις λίστες όμως είναι μανιακός με τις λίστες (ίσως να αρχίσω να κάνω λίστες για πιο πολλά πράγματα στη ζωή μου!!), ο ερχομός του νέου χρόνου μάς δημιουργεί την αίσθηση πως θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο και πως έρχονται ομορφότερες στιγμές. Σκέφτομαι για φέτος να διαβάσω λίγο περισσότερα από εκείνα τα βιβλία που θέλω να διαβάσω οπωσδήποτε μα αναβάλω διαρκώς, αλλά και να πάρω μέρος στο readathon16 του so much reading με κάποιες κατηγορίες (τα χρωματισμένα, και η κατηγορία τους είναι στην παρένθεση.) Θα ήθελα επίσης φέτος να διαβάσω περισσότερα παιδικά κι εφηβικά βιβλία, αλλά και περισσότερα βιβλία σε ξένη γλώσσα (αγγλικά, γαλλικά).