Μια και ο Οκτώβρης είναι μήνας Χάλογουιν (ΜΗ το πεις! ΣΟΥΤ!) και με αφορμή άλλη μια εξαιρετική σειρά του αγαπημένου Φλάναγκαν (τώρα αυτό παίζεται να σου πω την αλήθεια, δεν τις έχω αγαπήσει όλες τις σειρές του και καμία όσο την πρώτη, αλλά θα δω ό,τι βγάλει, ακόμη κι αν είναι βίντεοκλιπ για την Τέιλορ Σουίφτ!) ο οποίος με τη σειρά του εμπνέεται από τη λογοτεχνία κατά κύριο λόγο και μάλιστα από αγαπημένα κλασσικά έργα της λογοτεχνίας, ή από τον Στίβεν Κινγκ, μας έφερε φέτος μια σειρά που νομίζω πως την περιμέναμε και τη συζητούσαμε από την εποχή του πρώτου Haunting, υπήρχαν κάποιες φήμες, νόμιζες πως είναι απλά ευσεβής πόθος, αλλά όντως τελικά είχαν βάση και φέτος μας ήρθε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η μεταφορά (με πάρα πολλά ερωτηματικά, θαυμαστικά και όλα τα σημεία στίξης, γιατί μεταφορά ΔΕΝ είναι) ενός από τα πιο ατμοσφαιρικά και σπούκι διηγήματα του αγαπημένου και βαθιά αλλοπρόσαλλου κλασσικού Αμερικανού συγγραφέα τρόμου, του Έντγκαρ Άλαν Πόε. 

Τώρα θα νιώσεις λίγο σα να παρακολουθείς μάθημα λογοτεχνίας σε κάποιο τμήμα της φιλοσοφικής σχολής. Εγώ θα νιώθω νοσταλγία όσο θα το γράφω, αν και ομολογώ πως ποτέ δεν είχα πάρει μάθημα φανταστικής λογοτεχνίας στο τμήμα της Γαλλικής στο ΑΠΘ, γιατί δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο στα χρόνια μου. Ωστόσο κάποια στιγμή προς το τέλος, ξεπετάχτηκε (για πολύ λίγο) στον οδηγό σπουδών ένα μάθημα επιλογής με θέμα τα παραμύθια, που οι Γάλλοι έχουν παράδοση στα παραμύθια (βλ. Αδελφοί Περό). Αυτό όπως ξεπετάχτηκε έτσι εξαφανίστηκε. Υποθέτω πως το τμήμα έκλεισε αμέσως από άτομα κι εγώ έμεινα με την όρεξη. Αλλά αρκετά με τις αναδρομές στο μακρινό 2011 και πίσω. Πάμε να δούμε τι είναι η φαντασία, σε ποιους απευθύνεται, μια μικρή ιστορική αναδρομή, ποια είναι τα βασικά υποείδη της και γιατί τελικά διαβάζουμε φαντασία.